มือหนายังลูบไล้เรือนร่างเปลือย คล้ายซับเหงื่อที่เกาะพราวไปทั่วร่าง ผมยาวสลวยถูกจมูกโด่งก้มลงดอมดม พันเล่นอย่างเบามือ ความเป็นชายที่นอนสงบนิ่ง เริ่มแข็งขืนขึ้นมาอีกครั้ง สัมผัสของแก่นกายกร้าวแกร่งที่ถูไถอยู่กับเนินสาวทำให้ฟ้าใสประท้วงอืออาทำท่าจะเบี่ยงกายหนี แต่ก็ถูกกักเอาไว้ภายใต้ร่างหนา
มือหนาเคลื่อนไหวไปบนยอดปทุมมาลย์ทั้งสองอย่างรักใคร่เสน่หา เสียงครางอืออาไม่ได้ทำให้เธอรอดพ้นจากการคุกคามของเขา
“ผมคิดถึง ขอให้ผมเมคเลิฟกับคุณให้หายคิดถึง แล้วผมจะปล่อยคุณไป” ฟ้าใสอยากจะต่อต้าน แต่เรี่ยวแรงของเธอมันน้อยนิด ตาก็แทบจะลืมไม่ขึ้น ร่างกายก็แทบจะเคลื่อนไหวไม่ได้ ในที่สุดเธอจึงจำยอมให้เขาแทรกกายเข้ามาหาอีกครั้ง
ฟ้าใสขมวดคิ้วนิ่วหน้าเมื่อกายชายเข้ามาเสียดสีในซอกสวาทที่รับศึกหนักตลอดหลายชั่วโมง เธอทำได้แค่ครวญครางไม่ว่าจะรับหรือปฏิเสธก็ไม่เป็นผล
สัมผัสคุ้นชินที่เสียววูบวาบ ทำให้เธอปรือตาขึ้นมอง
