บทที่ 36
‘รูปถ่ายของนางสาวรุจิรา วิโชคาศักดิ์’
ริคคาโดเบ้ปาก กำลังจะกดลบทิ้ง แต่เสียงโทรศัพท์ที่เขาพึ่งเปิดเครื่องก็ดังขึ้นมาซะก่อน ชายหนุ่มรีบกดปิดเสียง ขณะหันกลับไปมองร่างงามของภรรยาสาวด้วยความห่วงใย เพราะกลัวว่าเจ้าเสียงโทรศัพท์นี่จะรบกวนการนอนหลับสนิทของเจ้าหล่อน
แต่เขาก็ต้องพ่นลมออกจากริมฝีปากออกมาอย่างโล่งอก เมื่อแม่สาวน้อยไม่มีทางที่จะรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาเลย คงจะเพลียจัด ริคคาโดระบายยิ้ม ก่อนจะพาตัวเองออกจากห้องนอนเดินข้ามไปยังระเบียงที่มีเพียงบานกระจกใสกั้นเอาไว้อย่างรวดเร็ว
“ว่าไงดิม มีอะไรหรือ โทรหาพี่หลายรอบเชียว...”
“ผมมีเรื่องสำคัญจะบอกพี่ริคครับ แต่ตอนนี้... ไม่รู้ว่าควรจะบอกดีหรือเปล่า...”
น้ำเสียงของพี่ชายดูมีความสุขยิ่งนัก จนดิมิเทรียสรู้สึกผิดขึ้นมาแน่นอก หากคำพูดของเขาจะเป็นสาเหตุที่ทำให้ความสุขนั้นสะบั้นลง
คิ้วดกดำยาวตั้งฉากกับขมับเลิกคิ้วน้อยๆ “บอกมาเถอะ ยิ่งพู
