คืนรักทะเลหวาม

ติดหนี้บุญคุณ

ความวุ่นวายจากการเก็บทำความสะอาดกระท่อมจบลงไป หญิงสาวให้ชายหนุ่มตามไปเอาฟูกกับเธอที่บ้าน ก่อนที่จะมาจัดแจงที่นอนให้เขา เมื่อเสร็จทุกอย่างแล้ว เธอจึงนั่งหอบด้วยความเหนื่อย ด้วยเพราะเธอไม่ไว้ใจเขา เธอจึงทำเองทั้งหมด นั่นเลยทำให้เธอเหนื่อยกับเขาเป็นอย่างมาก

“ผมขอโทษนะที่ผมช่วยอะไรคุณไม่ได้” ชายหนุ่มรู้สึกผิดเมื่อเห็นสภาพของหญิงสาวตอนนี้

“ฉันถามจริงนะคุณ คุณทำอะไรเป็นบ้าง” หญิงสาวเอ่ยถามเพื่อจะได้ทำใจ เพราะดูจากรูปร่างหน้าตาหรือผิวพรรณแล้ว ชายหนุ่มคนนี้คงเกิดในชาติตระกูลที่ดีอย่างแน่นอน

“ไม่รู้สิ เอาจริงๆ นะ ผมทำงานนั่งโต๊ะเป็นอย่างเดียว” ชายหนุ่มยอมสารภาพกับหญิงสาว เพราะสงสารที่เธอเหนื่อยกับเขามาก

“นั่นไงว่าแล้ว คุณมันต้องลูกคุณหนูอย่างแน่นอน” หญิงสาวทายไว้ไม่มีผิด งานนี้เธอคงต้องลำบากอีกเยอะ เพราะเมื่อช่วยเขาแล้ว เธอก็ต้องช่วยเขาให้ถึงที่สุด

“คราวนี้จะเปลี่ยนใจไม่ช่วยผมแล้วก็ได้นะ” ชายหนุ่มหยั่งเชิงหญิงสาว

“ไม่ล่ะ ฉันเป็นคนคำไหนคำนั้น ฉันว่าฉันพักพอแล้ว ฉันไปตามง้อพ่อก่อนนะ คุณก็พักผ่อนแล้วกัน เดี๋ยวตอนเย็นฉันมาเรียกไปทานข้าว” หญิงสาวกล่าวจบก็ลุกขึ้นเดินออกไปจากกระท่อมของเขา เธอช่างเป็นคนมีน้ำใจ ซึ่งหาได้ยากมากที่จะเจอคนเช่นเธอ

เมื่อหญิงสาวเดินจากไป ชายหนุ่มจึงล้มตัวลงนอน เมื่อไม่มีเธอมาวุ่นวาย ความรู้สึกเจ็บแผลก็เริ่มมีขึ้นมาเล็กน้อย อาจจะเป็นเพราะเมื่อสักครู่เขาสนใจแต่เธอ ก็เลยลืมความเจ็บปวดจากแผลของเขานั่นเอง

หลังจากที่อโรชาออกไปจากกระท่อมของเขา ชายหนุ่มก็หลับไปจนเวลาหัวค่ำ หญิงสาวจึงมาเรียกเขาไปรับประทานอาหาร ชายหนุ่มรู้สึกเกรงใจสองคนพ่อลูกเป็นอย่างมาก เขาอยากเร่งให้ทนายสัญชัยมาที่นี่ให้เร็วที่สุด เพราะเขาไม่อยากติดหนี้บุญคุณคนทั้งสองไปมากกว่านี้แล้ว

หากจะให้เขาตอบแทนคนทั้งสอง ตอนนี้เขาไม่มีเงินติดตัวแม้แต่บาทเดียว เขาตั้งมั่นไว้ว่าหากทนายสัญชัยมาที่นี่ เขาจะตอบแทนสองคนพ่อลูกด้วยเงินจำนวนมากพอสมควร ให้สมกับความมีน้ำใจของทั้งคู่ แต่เขาลืมนึกไปว่าที่ทั้งสองช่วยเขา ไม่ได้หวังเงินทองจากเขาแม้แต่บาทเดียว

“มานั่งสิคุณ” นายชัยเชิญชายหนุ่มนั่ง ตอนนี้ก็ตกกระไดพลอยโจนไปกับลูกสาวตัวดีแล้ว เพราะฉะนั้นเขาก็คงต้องทำหน้าที่ดูแลพ่อหนุ่มคนนี้ไปจนกว่าที่เขาจะสามารถกลับไปบ้านของเขาได้

“ขอบคุณครับ” ชายหนุ่มนั่งลงข้างๆ นายชัย ซึ่งตรงข้ามกับหญิงสาวที่กำลังคดข้าวให้เขาและบิดาของเธออยู่

“ที่นี่มีแต่อาหารบ้านๆ นะไม่รู้ว่าคุณจะทานได้หรือเปล่า” นายชัยกล่าวกับชายหนุ่มด้วยความกังวล