คืนรักทะเลหวาม

ไม่ยอมปล่อยมือ

หลังจากที่ทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ด้วยความที่อนามัยแห่งนี้ไม่มีพยาบาลอยู่ประจำ หญิงสาวจึงอาสาทำหน้าที่พยาบาล แม้ว่าเธอจะถูกบิดามาตามให้กลับบ้าน

“นังทราย กลับบ้านได้แล้ว” นายชัยมาตามบุตรสาวที่อนามัยเมื่อถึงเวลาหัวค่ำ

“แต่คุณเขายังไม่ฟื้นเลยพ่อ” อโรชาเอ่ยตาละห้อย

“อันนั้นมันเรื่องของหมอไม่ใช่เรื่องของเอ็ง” นายชัยกล่าวด้วยความโมโห มีลูกสาวเพียงคนเดียวสั่งอะไรไม่เคยได้เลยสักอย่าง

“มันต้องเป็นเรื่องของหนูสิ เพราะหนูเป็นคนช่วยเขา หนูขอเฝ้าเขาที่นี่จนกว่าเขาจะฟื้นได้มั้ยพ่อ” บุตรสาวยังหาข้ออ้างข้างๆ คูๆ ด้วยความเป็นห่วงชายแปลกหน้า เพราะถ้าเธอกลับไปแล้ว คงไม่มีใครดูแลเขา เพราะหมอเวทิศคนเดียวก็มีงานมากมายล้นมือ คงไม่ค่อยมีเวลามาดูแลชายหนุ่มคนนี้เท่าใดนัก

“เอ็งนี่มันดื้อจริงๆ ถ้าจะอยู่ก็อยู่ไป ถ้าเอ็งจะอยู่ ต่อให้ข้าลากเอ็งกลับบ้านเอ็งก็คงไม่กลับหรอก” นายชัยพูดแล้วก็ส่ายหน้า ด้วยเพราะรู้จักนิสัยของบุตรสาวเป็นอย่างดี

“พ่อไม่ต้องห่วงนะจ๊ะ ถ้าเขาฟื้นแล้ว ฉันจะไม่มาวุ่นวายกับเขาอีก ฉันสัญญา” อโรชารับปากบิดาด้วยแววตาจริงจัง

“ให้มันได้อย่างที่เอ็งพูดเถอะ เอ้านี่ข้าวเย็น” นายชัยส่งปิ่นโตข้าวให้บุตรสาวอย่างวางฟอร์ม ก่อนที่จะขับรถจักรยานยนต์คันโปรดออกไป แม้ว่าจะปากแข็ง แต่สิ่งที่นายชัยมีมาตลอดนั่นก็คือความห่วงใยที่มีให้บุตรสาวเพียงคนเดียว

หลังจากที่บิดากลับไป หญิงสาวก็เข้าไปนั่งเฝ้าชายหนุ่มแปลกหน้า เธอตั้งใจว่าเมื่อเขาฟื้นแล้ว เธอก็จะสอบถามเขาถึงที่มาที่ไป แม้ว่าจะไม่รู้จักกัน แต่หญิงสาวก็ดูแลชายหนุ่มเป็นอย่างดี เธอดูแลเขาจนเหนื่อย แต่ดูท่าทางแล้วเขาก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะฟื้น จนกระทั่งเธอหลับไปข้างๆ เขา

เช้าวันต่อมา...

เปลือกตาคมกริบขยับไปมา ก่อนที่จะค่อยๆ ลืมตาสู้แสงแดดที่ลอดผ่านม่านสีฟ้าเข้ามา ธีวสุขยี้ตาเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะหลับตาลงอีกครั้ง แล้วก็ลืมตาขึ้นมาใหม่ เพื่อปรับให้เคยชินกับแสงที่ลอดเข้ามา เมื่อเขาปรับสายตาได้เรียบร้อยแล้ว ชายหนุ่มจึงมองไปรอบๆ ด้วยความประหลาดใจ เขาไม่รู้ว่าเขามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร

อีกทั้งร่างเล็กที่ฟุบหลับอยู่ข้างๆ เขาคือใครก็ไม่รู้ เขาสับสนไปหมด ภาพสุดท้ายที่เขาจำได้ก็คือเขาตกจากหน้าผา ก่อนที่เขาจะพยายามว่ายน้ำเข้าฝั่ง จากนั้นเขาก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย ชายหนุ่มขยับมือเล็กน้อย ก่อนที่มือของชายหนุ่มจะไปสะกิดที่แขนของหญิงสาวร่างเล็กที่หลับอยู่ข้างๆ เขา เขามองหน้าเธอเล็กน้อย เขาหวังเป็นอย่างยิ่งว่าเธอจะให้คำตอบเขาได้ว่าเขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง

“คุณ!!....” ชายหนุ่มสะกิดแขนหญิงสาวอยู่พักใหญ่ก่อนที่หญิงสาวจะลืมตาขึ้นมา

“คุณฟื้นแล้วเหรอ” อโรชาเอ่ยด้วยความงัวเงีย แม้ว่าจะดีใจเพียงใด แต่ตอนนี้สิ่งเดียวที่เธอรู้สึกได้นั่นก็คือง่วงนอน เพราะเธอเพิ่งจะได้หลับสนิทก็ประมาณสองชั่วโมงที่แล้วนี่เอง