กล้วย...
"จำได้มั้ยใครเอ่ยน้องพีน้องเมบอกแม่สิคะ" ฉันถามเด็กๆพร้อมกับชี้ไปที่พี่ดินที่ยืนตาแดงมองหน้าลูก
"ป้อ ป้อจ๋า"
"ป้อดิน ดิน ดิน ป้อ ป้อ" พอได้ยินพี่ดินก็ถึงกับกลั้นน้ำตาไม่ไหวปล่อยโฮออกมาจนแม่ฉันจะร้องไห้ตาม
"ฮือออ ฮือออ ลูกพ่อ ฮือออ ลุกพ่อ พ่อคิดถึงพวกหนูที่สุดเลย" พี่ดินหอมแก้มลูก หอมไปร้องไปจนฉันต้องเดินไปหยิบทิชชู่มาเช็ดน้ำตาให้คนขี้แย
"ป้อ ย้องไห้ ป้อ ป้อ"
"ย้องไห้ โอ๋ โอ๋" เด็กๆ ซบไหล่พี่ดินคนละข้างแลัวกอด ฉันเองก็พยายามไม่ให้น้ำตาไหลออกมาเพราะภาพตรงหน้าคือภาพที่ฉันฝันถึงมาตลอด ภาพที่ดินได้กอดลูกแล้วลูกได้เรียกเขาว่าพ่อ มันเป็นสิ่งที่ฉันฝันไว้ว่าสักวันต้องเกิดขึ้นจริงในสักวันแล้ววันนี้มันก็มาถึง
"แล้วพ่อชื่ออะไรพวกหนูจำได้ไหมลูก" แม่ฉันถามเด็กๆ พวกแกรีบพยักหน้าทันที
"ชื่ออะไรตอบให้พ่อเค้าชื่นใจหน่อยสิลูก" แม่ฉันก็คอยลุ้นให้เด็กๆพูด
"ป้อดิน ดิง"
"ดิน ดิง ป้อดิง^^" ฉัน
