บ้านนอกเข้ากรุง
1779 คำ
กล้วย....
"ดีๆ กล้วยจะได้ไปดูด้วยว่ามหาลัยที่จะมาเรียนมันกว้างขวางใหญ่โตน่าเรียนขนาดไหนจะเหมือนโรงเรียนที่บ้านไหม"
"เหอะ นี่มันมหาลัยไม่ใช่โรงเรียนชุมชน"
"รู้แล้วกล้วยไม่ได้โง่" ฉันว่ากลับไปก่อนจะทำไม่สนใจคนข้างๆ
ขณะที่อิพี่ดินมันขับรถไปฉันก็มองออกไปดูวิวด้านนอก ที่นี่กรุงเทพมันเจริญกว่าบ้านที่ต่างจังหวัดมากเลยแต่รถเยอะไปหน่อย ไม่หน่อยอ่ะเยอะมากเลยติดไฟแดงทีนานเกือบครึ่งชั่วโมง ตึกก็เยอะมากด้วยเยอะจนมองแทบไม่เห็นต้นไม้ใบหญ้าเลยแต่ก็นั่นแล่ะที่นี่มันเมืองหลวงนี่เนอะจะให้เหมือนบ้านนอกที่ฉันเคยอยู่มาตั้งแต่เกิดได้ยังไง สี่ปีที่ฉันต้องอยู่ที่นี่ฉันคงต้องปรับตัวอีกเยอะโดยเฉพาะปรับตัวกับคนข้างๆที่คอยแต่จะหาเรื่องด่าฉันว่าฉันถ้ามีโอกาส
"ใกล้จะถึงมหาลัยแล้วทำตัวให้มันดีๆให้เรียบร้อยอย่าทำตัวเป็นบ้านนอกเข้ากรุงเข้าใจไหมฉันไม่อยากอายคนอื่น"
"เออน่า" ฉันมองค้อนคนข้างๆ แต่ตอนนี้ฉันยอมรับตื่นเต้นมากและดีใจจนลืมความโกรธเพราะฉันยังไม่เคยเห็นมหาลัยที่ตัวเองจะมาเรียนเลย คือฉันสอบชิงทุนได้น่ะก็เลยโชคดีได้มาเรียนที่นี่โดยไม่ต้องเสียค่าเทอมสักบาทซึ่งฉันก็พอจะรู้ว่าเทอมที่นี่แพงแบบแพงมากๆและเข้ายากมาด้วย ฉันเคยได้ยินแม่ถามป้าปลายแม่ของอิพี่ดินว่าค่าเทอมที่มหาลัยของพี่ดินมันเท่าไหร่ตอนนั้นพอรู้แม่ถึงกับช็อคไปเลยแล้วบอกให้ฉันสอบชิงทุนที่นี่ให้ได้เพราะนักศึกษาที่เรียนจบที่นี่จะมีบริษัทใหญ่โตมีชื่อเสียงระดับประเทศมารอรับเชิญชวนไปร่วมงานด้วยโดยไม่ต้องไปสมัครหรือแข่งขันกับใครซึ่งนักศึกษาเองสามารถเลือกได้เลยว่าอยากทำบริษัทไหนนั่นก็หมายความว่าที่มหาลัยแห่งนี้มาตรฐานการสอนการศึกษาเขาต้องดีมากๆแน่ๆ แต่ทำไมเขาถึงไม่สอนมารยาทให้กับนักศึกษาบ้างนะเพราะดูคนข้างๆฉันสิเรียนที่นี่มาจะเข้าปีสี่แล้วนิสัยยังเสียเหมือนเดิมปากหมายิ่งกว่าเดิมอีกต่างหาก แต่ก็อย่างว่าอ่ะเนอะที่นี่เค้าคงให้แค่ความรู้ส่วนเรื่องมายาทกับนิสัยมันคงแล้วแต่บุคคลถึงสอนไปมันก็คงไม่เข้าหัวเพราะขนาดลุงภูผากับป้าปลายสอนเท่าไหร่ก็ยังไม่เคยจำเลย
แต่ในความโชคดีที่ฉันได้มาเรียนที่นี่ก็มีความโชคร้ายหรือเรียกง่ายๆว่าความซวยเพราะมหาลัยนี้อิพี่ดินมันก็เรียนอยู่ด้วยพี่ดินมันกำลังจะขึ้นปีสี่ส่วนฉันกำลังจะเข้าปีหนึ่งแต่ก็เอาเถอะทนๆไปแค่ปีเดียวเอง ส่วนเรื่องคอนโดพ่อกับแม่บอกให้ฉันอยู่ที่นี่จนกว่าจะเรียนจบนั่นก็หมายความว่าถึงอิพี่ดินมันจะเรียนจบปีสี่แล้วแต่ฉันก็ยังต้องอยู่กับอิพี่ดินที่คอนโดนี้4ปีจนกว่าจะเรียนจบ แต่ฉันคิดว่าฉันจะไม่อยู่ที่นี่ตลอดไปจนครบสี่ปีหรอกฉันกะว่าจะหาเช่าห้องใกล้มหาลัย ฉันจะทำงานไปด้วยจะได้แบ่งเบาภาระพ่อกับแม่เพราะผลไม้ที่สวนช่วงนี้ขายไม่ค่อยได้ราคา บางครั้งก็ต้องขายแบบขาดทุนก็มี ฉันสงสารพ่อกับแม่มากถึงท่านจะไม่ได้ลำบากอะไรก็ตาม คือทุกวันนี้เหมือนพ่อกับแม่ทำไร่ทำสวนแก้เหงาแก้เบื่อซะมากกว่าหากำไร ส่วนครอบครัวพี่ดินรายนั้นน่ะรวยมาตั้งแต่สมัยปู่ย่าตายายแล้วไม่ทำอะไรก็มีกินมีใช้ไปตลอดชาติ
"โหสวยจัง" ฉันเผลอพูดออกมาเสียงดังด้วยความตื่นเต้นดีใจที่ได้มาเห็นมหาลัยที่ตัวเองจะได้มาเรียนเป็นครั้งแรก
"สวยกว่าโรงเรียนประจำตำบลของเธอใช่ไหมล่ะ" ฉันหันขวับไปมองหน้าอิพี่ดินทันที จะมีสักครั้งไหมที่เขาจะไม่พูดจาแบบนี้ให้ฉันโมโหอารมณ์เสีย
"มันเทียบกันได้ไหมล่ะ มีสมองก็หัดคิดมั่ง"
"นี่ยัยกล้วยเน่าเธอกล้าว่าฉันไม่มีสมองเหรอวะ"
"เออใช่ทำไมจะว่าไม่ได้"
"พูดจาแบบนี้ขอให้เรียนให้จบปีสี่ละกันนะ"
"เรียนจบแน่ไม่ต้องห่วง"
"ใครห่วงเธอ อย่ามโน"
"พี่จะไปเอาของก็ไปเอาสิ" ฉันไล่เข้าลงจากรถด้วยความรำคาญเพราะพูดอะไรไม่เคยเข้าหูเลยสักครั้ง
"นี่มันรถฉันเธอไม่ต้องมาสั่ง แล้วนี่จะนั่งรอบนรถหรือจะลงไปรอข้างนอกแต่ถ้าจะนั่งรอบนรถก็เปิดประตูรถเพราะฉันจะไม่เปิดแอร์ให้เธอเพราะมันเปลืองน้ำมันรถ"
"ลงดิใครมันจะทนร้อนอยู่บนรถ แดดแรงขนาดนี้พูดอะไรไม่คิด" พูดจบฉันก็เปิดประตูรถลงไปก่อนโดยไม่สนใจอีพี่ดินอีกเลย
ฉันเดินไปตามทางเดินที่มีหลังคาตลอดแนวซึ่งมันเชื่อมทางเดินระหว่างตึกเรียน ดีจังเลยอ่ะถ้าได้มาเรียนฉันก็ไม่ต้องวิ่งฝ่าแดดฝ่าฝนเหมือนโรงเรียนเดิมที่พอย้ายตึกเรียนทีถ้าฝนตกก็ต้องวิ่งฝ่าฝนไป แล้วที่นี่ยังรถรางให้นักศึกษานั่งด้วยโคตรดีเลยไม่ต้องเดินให้เมื่อยถ้าตึกเรียนอยู่ไกล สมแล้วที่ค่าเทอมที่นี่แพงอะไรๆก็ดูสะดวกสบาย ในขณะที่ฉันกำลังชื่นชมบรรยากาศภายในมหาลัยจู่ๆฉันก็เหมือนไปชนอะไรเข้าอย่างแรงจนล้มไปนั่งกับพื้น
ตุ่บ!!
"โอ๊ย!!"
"เห้ยคุณเป็นอะไรมากมั้ยขอโทษทีผมไม่ทันได้มอง" พอฉันเงยหน้าขึ้นมาก็เจอเข้ากับ..กับซีนิวพระเอกซีรี่ส์ที่กำลังมาแรงแซงทางโค้งอยู่ในตอนนี้ซึ่งตอนนี้เสื้อของเขาเลอะไปด้วยคราบกาแฟซึ่งเป็นผลงานที่ฉันชนเขาเมื่อครู่นี้
"ฉันไม่เป็นอะไรค่ะ แต่เสื้อคุณเลอะกาแฟหมดเลยฉันขอโทษนะคะเอ่อคือฉันผิดเองค่ะที่มัวแต่มองดูโน่นดูนี่ไม่ดูว่ามีคนเดินสวนมา โอ๊ยเจ็บ>เวลาต่อมา....
แผ่นดิน....
"ยัยกล้วยเน่าเดินไปถึงไปไหนวะ" ตอนนี้ผมนั่งรออยู่บนรถด้วยความหงุดหงิดเพราะผมนั่งรอยัยกล้วยเน่ามาจะครึ่งชั่วโมงแล้วแต่ยัยนั่นก็ยังไม่โผล่หัวมา ไม่รู้เดินหลงหรือเปล่าเพราะมหาลัยนี้มันไม่ใช่แคบๆยิ่งไม่เคยมีแบบยัยกล้วยเน่ารับรองหลงชัวร์ เห้อต้องเดือดร้อนผมลงไปตามหาอีกใช่ไหมวะเนี่ย
แต่ยังไม่ทันที่ผมจะก้าวขาลงจากรถผมก็เห็นยัยกล้วยเน่าอยู่บนหลังของผู้ชายคนหนึ่งซึ่งผมก็รู้จักเพราะเป็นน้องชายของเพื่อนผมเอง
ผมยืนมองสองคนนั้นที่กำลังตรงมายังรถของผม
"ยัยกล้วยเน่าเป็นอะไรอ่ะ" ผมถามยัยกล้วยเน่าที่ดูหน้าตาตอนนี้จะเหมือนไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่แล้วไปทำอะไรมาวะ
"อ้าวพี่ดิน สวัสดีครับพี่"
"อืมหวัดดีว่าแต่คนบนหลังเราเป็นอะไร" ในเมื่อผมถามยัยกล้วยเน่าไม่ตอบผมก็เลยถามไอ้นิวแทน
"ผมกับเธอเดินชนกันแล้วทีนี้ข้อเท้าเธอพลิกครับ"
"ข้อเท่าพลิก??โหคงจะเผ็ดน่าดู5555 ยัยซุ่มซ่ามเอ้ย" พอผมพูดจบยัยกล้วยเน่าหันขวับมาทำตาเขียวใส่ผมทันที
- ผู้เขียน
