คิมได้ยินเสียงร้องของแบมบี้จากด้านหลังก็รีบหันมามองอย่างตกใจเลย แล้วเขาก็รีบเข้าไปคว้าตัวของเธอเอาไว้ไม่ให้ล้มลงไป นี่เขาพึ่งจะได้เจอเธอกับลูกเองนะ ถ้าเขาเข้ามาประคองตัวเธอไว้ไม่ทัน เธอกับลูกคงเจ็บตัวไปแล้ว
“อุ้มลูกอยู่ก็ดีให้มันระวังๆหน่อยสิ หกล้มไปก็เจ็บตัวทั้งแม่ทั้งลูกหรอก...ส่งลูกมาให้พี่ เดี๋ยวพี่อุ้มลูกเอง” คิมบอกไปแล้วเขาก็มองลูกสาวของเขาด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน แต่แบมบี้ก็กอดไว้แบบหวงๆ
“ลูกไม่ค่อยชินกับคนแปลกหน้าค่ะ เขาไม่ให้พี่คิมอุ้มหรอกค่ะ แบมอุ้มลูกเองได้ค่ะ ไม่เป็นไร” แบมบี้ปฎิเสธไป เพราะถ้าเขาอุ้มลูกเธอแล้ววิ่งหนีไปเธอจะทำยังไงล่ะ ลูกทั้งคนเธอก็รักก็ห่วงไหมล่ะ
“พี่ต้องกลายเป็นคนแปลกหน้าของลูกก็เพราะเราไหมล่ะ..เอาลูกมานี่ เดี๋ยวพี่อุ้มเอง..เราอุ้มแล้วล้มแบบเมื่อกี้อีกมันอันตราย เรายิ่งซุ่มซ่ามอยู่ด้วย
“ใบข้าว...มาหาพ่อมา...ให้พ่ออุ้มหน่อยนะครับคนเก่ง...” คิมยื่นมือเข้าไปหาลูกสา
