ณ บ้านของเจนลดา
ทุกคนก็กำลังทานอาหารเย็นด้วยกันอย่างครึกครื้นหลังจากที่ไม่ได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันมาหลายวัน เพราะเจนลดาไปนอนที่บ้านของแบมบี้
“ไงลูกสาวตัวดี ไม่ได้กินอาหารที่บ้านนานแล้ว จำรสชาติไดอยู่ไหมหึ” เจมส์เอ่ยถามลูกสาวไปแบบงอนๆ เพราะแทบไม่นอนบ้านเลย
“ยังอร่อยเหมือนเดิมเลยค่ะ แด๊ดอย่างอนสิคะ…อาหารที่บ้านเราน่ะอร่อยที่สุดแล้วล่ะค่ะ” เจนลดาพูดตอบไปแบบอ้อน
“ไม่งอนได้ยังไงล่ะ วันๆลูกเอาแต่ไปนอนบ้านเพื่อนน่ะ วันๆแด๊ดแทบไม่ได้เจอหน้าลูกเลยนะเนี่ย งานแด๊ดก็เยอะ กลับมาว่าจะเจอลูกๆ แต่กลับเจอแต่พี่เรา ไม่เจอเราเลยเนี่ย” เจมส์พูดไปไปแบบงอนๆลูกสาวแบบแกล้งๆหยอกเย้า
“หนูขอโทษค่ะแด๊ด ช่วงนี้แบมมันอยู่บ้านคนเดียวเหงาๆ หนูก็เลยไปอยู่เป็นเพื่อนน่ะค่ะ…” เจนลดาพูดบอกไปแล้วทำหน้ามุ้ยออกไป
“เพื่อนลูกเหงาแล้วแด๊ดไม่เหงาบ้างหรือไงหึ” เจมส์ทำหน้ามุ้ยตอบลูกสาวคืนไปแบบกวนๆ
“พอแล้วค่ะ คุณก็ไปแกล้งลูก
