ณ บ้านของเจนลดา
ธามไทก็นั่งทานข้าวร่วมกับพ่อแม่ของเจนลดาอย่างกันเอง เพราะเขาก็ค่อนข้างจะสนิทสนมกับท่านทั้งสองอยู่ก่อนแล้ว จากการที่เขาเป็นเพื่อนกับเจไดมาตั้งแต่เรียนไฮสคูลด้วยกัน
“ลุงไม่รู้ว่าเราจะมาทานข้าวด้วยก็เลยไม่ได้เตรียมของขวัญไว้ให้ ไว้คราวหน้ามาใหม่นะ ลุกงจะเอาของขวัญให้....” เจมส์เอ่ยพูดไปอย่างเอ็นดู
“ของขวัญอะไรครับคุณลุง” ธามไทเอ่ยถามไปแบบงง
“ก็ของขวัญที่เราน่ะแข่งขันชนะได้เหรียญทองกลับมาไงล่ะ...รู้ไหมลุงน่ะภูมิใจในตัวเรากับเจไดมากเลยนะ ที่มุ่งมานะกันจนได้เหรียญทองมากันทั้งคู่ ไม่เสียแรงที่เรียนและฝึกซ้อมด้วยกันมานาน เก่งมาก...” เจมส์พูดด้วยสีหน้ายิ้มอย่างปลื้มปิติกับชัยชนะของลูกชายและเพื่อนสนิทคนนี้
“ขอบคุณครับคุณลุง แต่ไม่ต้องให้ของขวัญอะไรผมก็ได้ครับ แค่เลี้ยงข้าวเย็นวันนี้ก็พอแล้วล่ะครับ” ธามไทตอบไปแบบอ่อนน้อม
“ไม่ได้ๆ ลุงอยากจะให้เรา เราก็ต้องรับเอาไว้....แล้วนี่เรา
