เวลาผ่านไป เวลา…หนึ่งทุ่มครึ่ง…..
ด้านธามไทที่กำลังจะไปดื่มกับเพื่อนของเขาที่คลับของพี่ชายนั้นก็ส่งข้อความไปหาเจนลดาอย่างต้องการรู้อาการของเธอว่าตอนนี้เป็นยังไงบ้าง…เพราะวันนี้เธอหายเงียบไปแบบไม่มีการแชทหาหรือว่าโทรหาเขามาเลย จนเขาที่รอเธอนั้นถึงกับอดที่จะทักข้อความไปทักทายเธอไม่ได้
“ทำอะไรอยู่เจด้า อาการดีขึ้นบ้างไหม…ยังมีไข้อยู่หรือเปล่า…” ธามไทพิมพ์ข้อความส่งหาเจนลดา
“เจด้าดีขึ้นแล้วค่ะ ไม่มีไข้แล้ว แค่ว่ายังรู้สึกอ่อนเพลียนิดหน่อยค่ะ พรุ่งนี้ก็คงดีขึ้นแล้วค่ะ” เจนลดาพิมพ์ตอบกลับมา แล้วก็ไม่ได้ถามอะไรธามไทต่อ
ทำให้ธามไทที่อ่านข้อความของเธอแล้วเขาก็ทำหน้าตึงๆออกมาเพราะเธอไม่ได้ถามเขากลับอย่างที่เขาต้องการ “นี่ไม่คิดจะถามอะไรเรากลับเลยเหรอวะเนี่ย…เราอุตส่าห์ทักไปหาก่อนแล้วแท้ๆ…” ธามไทคิดในใจไปแบบอดไม่ได้ เพราะเขายอมลดอีโก้เพื่อทักหาเธอก่อนเลยนะ
“แบมบี้…พี่ธามเขาจะตอบฉันมาอีกไหมอ่ะแก
