ทำตัวเหมือนคนเลื่อนลอย เดินไปอย่างไร้จุดหมาย รู้ตัวอีกทีสองขาก็มาหยุดตรงไหนสักที่พร้อมกับเสียงข้อความเข้ารัว ๆ สลับกับการสั่นของโทรศัพท์อย่างบ้าคลั่ง
อา…ฉันลืมบอกพี่แพรว่าออกมาแล้วสินะ เธอคงเป็นห่วงกันไม่มากก็น้อย ทำตัวเป็นเด็กมีปัญหาอีกแล้ว เฮ้อ
“ค่ะพี่แพร” ตัดสินใจรับโทรศัพท์ด้วยเสียงเนือย ๆ ฉันไม่มีแรงแม้กระทั่งเดินต่อจนต้องทรุดตัวลงนั่งบนกระถางอะไรสักอย่างริมฟุตพาธ
‘อยู่ไหน’
เอ๊ะ! ทำไมเป็นเสียงคุณบีสต์ได้น่ะ ฉันรับสายพี่แพรไม่ใช่เหรอ
ยกมือถืออกจากหูมาเช็กดูก็เห็นว่าเป็นเบอร์พี่แพร แต่ทำไมคนโทร. มาถึงไม่ใช่กันล่ะ พวกเขาสองคนอยู่ด้วยกันอย่างนั้นหรือ
“คุณบีสต์อยู่กับพี่แพรเหรอคะ”
‘ผมถามว่าคุณอยู่ไหน คนของผมหาคุณไม่เจอ!’ น้ำเสียงเข้มกระแทกกลับมา บ่งบอกว่าปลายสายอยู่อารมณ์ไม่ปกติมากนัก
ฉันควรจะแกล้งตอบไม่รู้ไม่ชี้เพราะความงอนในใจยังคงเหลืออยู่ ทว่ากลับมีความสงสัยอย่างอื่นเข้
