“ไม่คิดจะพูดอะไรเลยเหรอ”
คนที่นั่งก้มหน้างุดในรถมาตั้งแต่รถเริ่มออกตัวจนตอนนี้รถจอดสนิทแล้วเม้มปากเข้าหากันเป็นเส้นตรง
นี่เขาคิดว่าหล่อนจะสามารถพูดอะไรออกไปได้อย่างนั้นเหรอ หลังจากที่เขากับหล่อนเพิ่งจะเสร็จกิจเรื่องอย่างว่าที่ทำร่วมกันมาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง
ร่างกายของหล่อนยังคงร้อนวูบวาบ ตรงนั้น... ตรงหว่างขายังคงระบมและมีหยาดน้ำฉ่ำแฉะจนน่าอับอาย
แม้จะรู้ดีว่าไม่ควรหมกมุ่นกับเรื่องนั้น แต่หล่อนบังคับสมองไม่ได้เลย
“นี่ฉันนั่งรถมากับคนใบ้เหรอเนี่ย”
เมื่อเขาย้ำออกมาอีก หล่อนจึงต้องกัดฟันเงยหน้าขึ้น และหันไปสบตาด้วย
“เอ่อ... เดือน...”
ลมทะเลหัวเราะชอบใจ เมื่อเห็นใบหน้าของสกาวเดือนแดงระเรื่อ เดาได้ไม่ยากว่าในหัวสวยๆ ของหล่อนกำลังถูกอะไรเล่นงาน
หล่อนยังคงหลงอยู่ในมนต์สวาทที่เขาเป็นคนร่ายมันขึ้นมา
มือใหญ่ปลดเข็มขัดนิรภัยของตัวเองออก ก่อนจะเอื้อมไปปลดให้กับหญิงสาวเช่นกัน จากนั้นก็โน้มหน้
