“เข่าถลอกนิดเดียวค่ะพี่กฤษ ขอบคุณมากนะคะ”
หล่อนกล่าวขอบคุณกฤษดา และก็อดไม่ได้ที่จะมองลมทะเลด้วยความเป็นห่วง
“ทำไม... คุณลมถึงเมาขนาดนี้คะพี่กฤษ”
กฤษดาถอนใจยาวๆ ก่อนจะล็อกดวงตาที่ใบหน้านวลของสกาวเดือน
“น่าจะเรื่องน้องเดือนนั่นแหละ”
“เอ่อ... ไม่... น่าใช่หรอกค่ะ...”
หล่อนปฏิเสธทันที เพราะมั่นใจว่าไม่มีทางใช่ตัวเองอย่างแน่นอน
“ทำไมถึงคิดว่าไม่ใช่ล่ะครับน้องเดือน”
“ก็... คุณลมไม่ชอบขี้หน้าเดือน... แล้วเดือนจะไปทำให้คุณลมดื่มเหล้าเยอะขนาดนี้ได้ยังไงกันล่ะคะ”
กฤษดาอมยิ้มน้อยๆ “น้องเดือนเป็นคนสวยมากนะครับ มีเสน่ห์มากด้วย ผู้ชายคนไหนอยู่ใกล้ก็หลงทั้งนั้นแหละครับ”
หล่อนทำได้แค่ยิ้มเขินๆ และก็ไม่ได้เชื่อว่าตัวเองจะมีเสน่ห์อะไรขนาดนั้น
“ไอ้ลมน่ะ มันปากร้าย แต่จริงๆ แล้ว มันเป็นห่วงน้องเดือนมากนะครับ”
ทำไมกฤษดาถึงพูดแบบนี้กับหล่อนล่ะ
“เอ่อ...”
“ยังไงก็รบกวนเอ็นดูเพื่อนพี่หน่อยก็แล้วกันน
