เพราะตอนนี้อรอุมาแย่งหน้าที่ดูแลพิษณุไปจากหล่อนเกือบทั้งหมด ทำให้เวลาว่างมีมากขึ้น สกาวเดือนจึงออกมายังห้างสรรพสินค้าเพื่อหาซื้อสิ่งของไปทำงานอดิเรกยามว่าง
ในขณะที่เดินอยู่นั้น เสียงเรียกชื่อแบบจิกกบาลจากใครบางคนก็ดังขึ้น
หล่อนหยุดเดินและหันกลับไปมอง พอเห็นว่าเป็นใครก็จะเดินหนี แต่ศศิกานต์เหมือนรู้ทัน รีบวิ่งมาขวางหน้าเอาไว้เสียก่อน
“จะรีบไปไหนล่ะ ขาหายดีแล้วเหรอ”
ศศิกานต์ปรายตาลงมองหัวเข่าของหล่อน ก่อนจะหัวเราะเยาะ
“ไม่ต้องกลัวอะไรฉันหรอกน่ะ อยู่ในห้างแบบนี้ ฉันจะไปเอารถที่ไหนมาขับเฉี่ยวเธอได้ล่ะ จริงไหม”
ถึงมันจะเป็นจริงอย่างที่ศศิกานต์พูด แต่หล่อนก็ไม่อยากเผชิญหน้ากับผู้หญิงนิสัยน่ากลัวคนนี้อยู่ดี
“เดือนขอตัวนะคะ”
“เดี๋ยวสิ จะรีบไปไหนล่ะ”
“เดือนมีธุระค่ะ”
“หึ อย่าบอกนะว่าธุระเรื่องอย่างว่ากับพี่ลม”
คำพูดของศศิกานต์ทำให้ดวงตาของสกาวเดือนเบิกกว้าง ใบหน้านวลซีดเผือดไร้สีเลือด
