หนึ่งเดือนแล้วสินะ ที่ลมทะเลออกตามหาสกาวเดือนเหมือนคนบ้า...
ใช่...
เขาเป็นคนบ้าสมบูรณ์แบบไปแล้วจริงๆ นั่นแหละ
บ้า... เพราะไม่มีผู้หญิงที่ตัวเองรักอยู่ข้างกายอีกต่อไปแล้ว
กว่าจะรู้ว่ารัก กว่าจะรู้ว่าขาดไม่ได้ ก็ตอนที่หล่อนหายไปแล้ว
ลมทะเลยกมือขึ้นลูบใบหน้าที่ซูบผอมของตัวเองแรงๆ ขณะเดินคอตกกลับเข้ามาภายในบ้าน แววตาของเขายังคงถูกความเจ็บปวดกลืนกินทุกอณูเนื้อเช่นเดิม
แต่ละค่ำคืนที่ผ่านพ้นไป มันไม่ต่างจากการนอนอยู่บนใบมีดโกนคมกริบแม้แต่น้อย
“กลับมาแล้วเหรอเจ้าลม เป็นยังไงบ้าง”
พิษณุเห็นลูกชายเดินกลับเข้ามาในบ้านก็ถามด้วยความเป็นห่วง
เขาเองก็ไม่อยากจะเชื่อเลยว่า ลูกชายจอมหยิ่งของเขาจะย่ำแย่หมดสภาพได้ถึงขนาดนี้ แสดงว่าลมทะเลรักสกาวเดือนมากจริงๆ
“ยัง... ไม่มีวี่แววเลยครับ”
“รอนักสืบก็ได้นะเจ้าลม แกจะได้ไม่ต้องออกไปตระเวนหาทั้งวันทั้งคืนแบบนี้ เดี๋ยวเกิดอุบัติเหตุกันพอดี”
“ผมรออยู่เฉย
