ลมทะเลตกใจกับคำพูดไม่เยื่อใยของสกาวเดือน
เขาก้าวยาวๆ เข้ามาหยุดประชิดตัวและก็คว้ามือเล็กทั้งสองข้างไปกุมเอาไว้
หล่อนพยายามดึงมือออก แต่เขาก็กุมแน่นไม่ยอมปล่อย
“เธอเป็นเมียของฉันนะ เป็นเมียของฉัน ฉันมาตามเธอกลับบ้าน... กลับบ้านเราด้วยกันนะ”
กระบอกตาของสกาวเดือนร้อนผ่าว ลำคอตีบตันทรมาน
“ก็บอกแล้วไงคะ... เราไม่รู้จักกันค่ะ”
“อย่าทำแบบนี้ได้ไหมสกาวเดือน มันยากมากเลยนะกว่าฉันจะตามหาเธอเจอน่ะ”
“เราไม่ได้เป็นอะไรกัน ดังนั้นอย่ามาตามหา และอย่ามาแตะเนื้อต้องตัวฉันค่ะ”
เพราะความเจ็บปวด ความเสียใจ ทำให้สกาวเดือนมีเรี่ยวแรงพอที่จะสะบัดมือจนหลุดจากการเกาะกุมของชายหนุ่ม
“สกาวเดือน... อย่าทำแบบนี้ได้ไหม ฉันขอร้องล่ะ...”
อย่าใจอ่อนนะเดือน...
อย่าใจอ่อนกับลมทะเลเด็ดขาด
เขาไม่ได้รัก ไม่ได้แคร์ เธอก็เป็นแค่ของเล่นไร้ค่าของเขาเท่านั้นแหละ
และที่เขามายืนอยู่ตรงนี้ตอนนี้ ก็อาจจะแค่ความบังเอิญ
