ภายในโรงพยาบาล ร่างของลมทะเลนอนแน่นิ่งไม่ไหวติงอยู่บนเตียงคนไข้ หัวใจของหล่อนถูกความหวาดกลัวกลืนกินอย่างบ้าคลั่ง น้ำตาไหลออกมาเป็นทางด้วยความเสียใจ
“คนไข้ติดเชื้อในกระแสเลือดครับ อาการน่าเป็นห่วงมาก อาจจะไม่รอด”
คำพูดของคุณหมอที่เพิ่งเดินหายออกไปจากห้องเมื่อครู่นี้ยังดังก้องอยู่ในหัวของหล่อน
หล่อนไม่สามารถบรรยายความรู้สึกยามที่ได้ยินคำพูดนี้จากปากของคุณหมอได้เลย
รู้เพียงแต่ว่า...
เสียใจ...
เสียใจและเจ็บปวดหัวใจจนแทบเป็นบ้า...
หล่อนจ้องมองเขา
จ้องมองคนที่ยังคงนอนหลับตาอยู่บนเตียงผ่านม่านน้ำตา
มือเล็กสั่นเทาของหล่อนค่อยๆ ยื่นไปกุมมือของเขาเอาไว้ บีบเบาๆ และร่ำไห้ตลอดเวลา
ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้ด้วย...
ทำไมถึงเป็นแบบนี้...
ทำไมลมทะเลถึงเป็นหนักขนาดนี้
หล่อนไม่สามารถหยุดร้องไห้คร่ำครวญได้เลยแม้แต่วินาทีเดียว
“คุณลม... อย่าตายเลยนะคะ คุณลม... ฮือ...”
ในที่สุดก็ไม่สามารถหักห้ามใจไ
