สองวันต่อมา ลมทะเลก็เดินโอบเอวของสกาวเดือนกลับเข้ามาในบ้านของตัวเอง โดยที่เขาได้บอกบิดาเอาไว้ล่วงหน้าแล้ว
“คุณลม... เอามือออกก่อนได้ไหมคะ”
เมื่อกำลังจะเดินเข้าไปในห้องโถง สกาวเดือนที่รู้สึกประหม่าก็หันไปกระซิบบอกคนตัวโต
“ทำไมล่ะ”
“เดี๋ยวคุณท่านเห็นน่ะค่ะ”
“คุณพ่อเห็นแล้วทำไม มีปัญหาอะไรเหรอ”
“ก็...”
เมื่อเห็นหญิงสาวอึกอักและแววตามีแต่ความประหม่า ลมทะเลจึงคลายมือจากเอวคอด ยกขึ้นมาแตะแก้มนวลเบาๆ แทน
“คุณพ่อเอ็นดูเธอเสมอ และก็จะเอ็นดูเธอตลอดไป ไม่ต้องกังวลหรอก”
“แต่ตอนนั้นเดือนเป็นแค่... เด็กในบ้าน...”
“ไม่ว่าเธอจะอยู่ในฐานะเด็กในบ้าน คนรับใช้ หรือพยาบาลส่วนตัวของท่านมาก่อน แต่ตอนนี้เธอต้องจำเอาไว้นะ เธอคือเมียของฉัน และก็เป็นแม่ของลูกของฉันที่กำลังจะเกิดมาด้วย ฉันใจว่าคุณพ่อจะยิ่งรักยิ่งเอ็นดูเธอมากขึ้น”
“เดือน...”
“ฉันจะอยู่ข้างๆ เธอเสมอ... ฉันรักเธอนะ”
เขาจับมือเย็นเฉียบของห
