"ทำไม เธอรังเกียจฉัน?" คนฟังเบิกตาโพลง ตามด้วยการส่ายหน้าไปมารัวๆ เพื่อปฏิเสธในสิ่งที่คนตัวโตกล่าวหาออกมา
"รักไม่ได้รู้สึกแบบนั้นเลยนะคะ"
"แล้วทำหน้าแบบนี้หมายความว่าไง? ทำไมต้องทำเหมือนคนไม่ใช่ผัวเมียกัน ทีฉันยังเคยใช้ปากของฉันกับตรงนั้นของเธอเลย"
"เฮีย"
"หรือฉันต้องสาธยายเพื่อเป็นการเตือนความทรงจำให้เธอก่อนว่าฉันทำแบบไหนไปบ้าง"
"พอแล้ว ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว" เปี่ยมรักกระแทกลมหายใจออกมาอย่างคิดไม่ตก อะไรแบบนั้นสำหรับเธอมันใช่เรื่องง่ายซะที่ไหน เพราะเจ้าสาวหมาดๆ มัวจมอยู่กับความกังวล เลยไม่ทันเห็นว่าเจ้าของใบหน้าหล่อเหลากระตุกยิ้มบนมุมปากอย่างพึงพอใจ
หนุ่มหล่อเลื่อนมือเข้ามาปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตอย่างใจเย็น ขณะเดียวกันนัยน์ตาคมที่ฉายแววเจ้าเล่ห์ก็หยุดมองที่ดวงหน้าสะสวยไม่วางตา
"จำเรื่องที่พ่อกับแม่พูดได้หรือเปล่า" เปี่ยมรักพยักหน้าหงึกหงัก แม้จะยังไม่แน่ใจว่าผู้เป็นสามีกำลังหมายถึงเรื่
