“อ้าว แล้วใครสั่งให้ป้า เอ๊ย! สั่งให้คุณฉวีวรรณพาฉันออกจากห้องใต้ดินในวันนี้คะ แล้วเรื่องที่พาฉันมาบนนี้ด้วย ไม่ใช่คุณหนูของคุณหรอกเหรอ”
“ก็คุณหนูไงคะ เธอสั่งให้ฉันพาคุณออกมาตั้งแต่วันแรกที่เธอออกจากคฤหาสน์ไปแล้ว แต่ฉัน...อุ๊ปส์!”
“อะไรนะคะ นี่หมายความว่าป้า...”
ฉวีวรรณหน้าตาเหลือกหลาก “ฉันลืมไปน่ะ ขอโทษที คุณอย่าบอกคุณหนูนะว่าฉัน...”
“ป้าไม่ได้ลืมหรอกค่ะ เพราะป้าเอาอาหารไปให้ฉันได้ทุกวัน แต่ป้าจงใจมากกว่า” มาลินณามองคนแก่ด้วยสายตาคาดคั้น ก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างโล่ง อก เธอโล่งอกที่ไม่ได้โดนเขาทิ้งอย่างที่คิดไว้ “ไม่เป็นไรค่ะป้า เพราะยังไงอาหารของป้าก็อร๊อยอร่อย ขอบคุณป้ามากนะคะที่ดูแลฉันอย่างดีมาตลอด อย่างน้อยก็ไม่ได้วางยาพิษในอาหารให้ฉัน”
“บอกแล้วไงว่าฉันไม่ใช่ป้าเธอ”
“ไม่ใช่ก็ไม่ใช่ค่ะ” ระหว่างยืนคุยกับคุณแม่บ้านใหญ่หน้าห้องนอนนั่นเอง อยู่ ๆ เจ้าทิงเกอร์ก็โผล่พรวดออกมาจากที่ซ่อนแล
