“การที่คุณแบล็คเมย์ผม นั่นเป็นเรื่องของจรรยาบรรณด้วยรึเปล่า”
เธอหน้านิ่วคิ้วขมวดมุ่น “ฉันเนี่ยนะแบล็คเมย์คุณ ฉันไปแบล็คเมย์คุณตอนไหนมิทราบ”
“เฮ่อ...ลองคิดทบทวนเอาเองแล้วกันนะ เพราะผมไม่อยากจำเรื่องแย่ ๆ ของใครไว้ในสมอง”
“งั้นฉันจะกลับ!”
“เข้ามาแล้ว คิดว่าจะออกไปได้ง่าย ๆ เหรอ?”
“ทำไมจะไม่ได้คะ มันเป็นสิทธิ์ของฉัน คุณไม่มีสิทธิ์มากักขังหน่วงเหนี่ยวฉันไว้” เธอพูดพลางลุกขึ้นยืนอย่างมั่นใจและท้าทาย ทั้งที่ลึก ๆ ในใจนั้นหวาดหวั่นและกังวลจนปวดท้องไปหมด แต่เธอต้องทำใจดีสู้เสือไปก่อน ไม่อย่างนั้นเขาจะเห็นเธอเป็นเหยื่ออ่อนแอในกรงเล็บของเขา “ฉันสนับสนุนเรื่องที่คุณจะแจ้งความดำเนินคดีกับฉันค่ะ ถึงแม้ว่าฉันจะถูกใส่ร้ายก็ตาม โทรหาตำรวจสิคะ”
เขายิ้มกริ่ม เธอคิดว่าเธอฉลาดกว่าเขาอย่างนั้นเหรอ “ถูกใส่ร้ายงั้นสินะ”
“ฉันบอกแล้วไงคะว่าฉันไม่ได้ตั้งใจจะเข้ามาในเขตต้องห้าม มันเป็นเหตุสุดวิสัย”
“แล้วผ
