หลายวันผ่านไป
เขมิกายังคงออกไปทำงานกับสามีอยู่เช่นเคย ทุกๆ อย่างมันเริ่มดีขึ้น คนงานจากที่ไม่ค่อยชอบเธอต่างก็พากันยอมรับว่าเธอเป็นเจ้านายอีกคน เพราะเธอเป็นคนที่ไม่ค่อยชอบยิ้มหรือมีมนุษย์สัมพันธ์กับใครที่ไม่ค่อยรู้จักหรือไม่รู้จักสักเท่าไร หลายๆ คนจึงมักจะมองว่าเธอไม่ดี แต่นั่นก็เป็นเพียงนิสัยส่วนตัวที่เธอมักจะแสดงออกมาเวลาไปอยู่ต่างที่หรือต่างถิ่น
เธอไม่ได้เปลี่ยนนิสัยตัวเองแค่เริ่มปรับตัวให้เข้ากับสถานที่ก็เท่านั้น เพราะการที่เธอขยันทำงานและไม่เกี่ยงงาน มันเลยทำให้คนงานชอบในสิ่งที่เธอเป็นแบบนี้
"น้ำจ้ะคุณนาย"
"ขอบใจมากนะ"
"ไม่ร้อนหรอจ๊ะคุณนายดูสิหน้าแดงหมดแล้ว"
"ร้อนสิ แต่ก็สนุกดีนะ" เพราะเธอคิดว่าการทำงานมันคือการได้เที่ยวเล่นเพราะงั้นจึงไม่ได้รู้สึกเหน็ดเหนื่อยอะไร หนำซ้ำเธอยังชอบอีกต่างหากทะเลาะการทำงานมันทำให้เธอไม่มีเวลาไปคิดถึงเรื่องอย่างอื่นนอกจากเรื่องงาน
"ตรงโน้นมีร่มไม้เย
