เช้าวันต่อมา
"ว่าแล้วเธอต้องมาที่นี่" เสียงเข้มดังขึ้นจากทางด้านหลัง แต่เธอไม่ได้หันไปมองเพราะรู้ว่าเป็นใคร
"มาทำไมคะ"
"ยังโกรธเรื่องเมื่อคืนไม่หายอีกหรอ?"
"เปล่าค่ะ แค่อยากมาเดินเล่น"
"เวลาเธอมีเรื่องให้คิด หรือมีเรื่องไม่สบายใจเธอจะมาที่นี่"
"....." ที่เขาพูดก็ถูก เพราะเรื่องเมื่อคืนทำเอาเธอต้องคิดมากและนอนไม่หลับแทบทั้งคืน แต่เธอก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมตัวเองถึงได้คิดมากขนาดนี้
"เขม...ฉันอยากมีลูกมากเลยนะ อยากมีเด็กเล็กๆ สักสองสามคนวิ่งเล่นที่หน้าบ้าน รอต้อนรับฉันกลับมาจากที่ทำงาน ฉันชอบให้มีเสียงเด็กๆ เล่นกันสนุกสนาน อยากให้บ้านที่เงียบขรึมแบบนี้มันมีสีสันขึ้น"
"...." ตอนนี้เธอไม่ได้ขัดใจเขา ยาคุมที่เคยกินก็หยุดไปแล้ว รอแค่อย่างเดียวนั่นก็คืออาการของคนตั้งครรภ์เพื่อบ่งบอกว่าเธอนั้นกำลังมีลูกให้กับเขา แต่ก็ไม่รู้ว่ามันจะอีกนานเท่าไหร่ "ถ้าฉันมีลูกให้คุณไม่ได้ คุณจะทำยัง
