ฉันยืนอึ้งเมื่อได้เห็นคุณเขาพูดภาษาอังกฤษรัวๆ ฉันไม่ได้ดูถูกเขานะแต่ฉันไม่คิดว่าเขาจะคล่องขนาดนี้ เก่งภาษาอังกฤษขนาดนี้ก็ไม่บอก เพราะไม่งั้นฉันไม่มัวแปลให้เสียเวลาหรอก
“ทำไมยืนนิ่งเลยล่ะ?”
“ยังจะมาถามอีก” ฉันตอบเขาห้วนๆ ไม่ได้โกรธเขาหรอก แต่ไม่รู้ว่าเขาจะกั๊กไว้ทำไมเรื่องแบบนี้ ทำเอาฉันดูโง่ไปเลย
“ยังมีเรื่องอีกหลายอย่างเกี่ยวกับฉันที่เธอยังไม่รู้ เอาไว้ระหว่างเดินทางจะเล่าให้ฟังนะ”
“…..” ฉันทำหน้าเฉยๆ ไม่ได้ตื่นเต้นอะไรกับเขา เพราะเขาจะเล่าหรือไม่เล่าก็เป็นสิทธิ์ของเขาและฉันก็ไม่ได้อยากรู้อะไรขนาดนั้นด้วย
“วันนี้หาโรมแรมพักกันดีไหม”
“ตามใจคุณสิ แต่ก่อนกลับยังไงก็ต้องแวะไปหาคุณยายก่อนเหมือนเดิม”
“โอเค จะได้หาโรงแรมใกล้ๆ ที่เราไปเที่ยวกัน เธอจะได้ไม่ต้องเดินเหนื่อย”
วันนี้ฉันกับเขาตกลงกันว่าจะเดินเที่ยว และนั่งรถประจำทางเท่านั้น เพราะงั้นการเข้าสถานที่ต่างๆ จึงต้องใชวิธีการเดิน
