อลินกลับเข้าไปในห้อง คนสวยชักสีหน้าหงุดหงิด เดินไปหยิบผ้าพันคอผืนสวย ใช้ผ้าพันคอรอบคอจัดให้เข้าที่ ก็ดูสวยไปอีกแบบ
“ดีนะที่เอาผ้าพันคอมาด้วย คนบ้า วุ่นวายชะมัด”
คราวนี้นอกจากปิดเนินอกขาวผ่องที่สองพ่อลูกนั่นช่วยกันหวง ทั้งที่มันเป็นสิทธ์ของเธอ ผ้าพันคอสีพื้นเรียบหรูผืนนี้ข่วยปิดได้ทั้งหน้าอก แล้วยังรอยแดงที่เขาแกล้งดูดเม้มให้เป็นรอยปาก ยืนรอสักพักแต่คู่นัดดินเนอร์ยังไม่ออกมา เขาคงแต่งตัวยังไม่เสร็จ
อลินเลยดูของตกแต่งไปเรื่อยๆ ตั้งแต่ภาพวาดในกรอบรูปสวยๆ เชิงเทียนหรูหรา จนไปสะดุดตากับภาพถ่ายภาพหนึ่ง เป็นภาพถ่ายของธาวิตกับมารดา แต่ที่เธอสะดุดตามากเป็นพิเศษคือสุนัขสีขาวสายพันธุ์บิชอง ฟริเซ่ ที่จะมีความน่ารัก สดใส ฉลาด และดูร่าเริงอยู่ตลอดเวลา นอกจากนี้ยังมีขนปุยสีขาวเหมือนสำลี ที่ช่างดูคุ้นตา
“หือ! ทำไมเหมือนกับ...”
แต่ก่อนที่อลินจะหยิบกรอบรูปสีขาวนั้นขึ้นมาเพ่งมองในระยะใกล้ ก็ได้ยินเสีย
