“ค่ะ เหนื่อยมากเพราะฉันยังไม่ชินทาง จะขับรถไปกลับแต่ละทีก็ยุ่งยาก” นรีกุลพูดอย่างมีเหตุผล และยิ่งวันนี้กว่าจะคุยงานกับเขาเสร็จ แล้วเธอต้องขับรถกลับตอนมืดอีก ก็ยังคิดไม่ตกเลยว่าจะน่ากลัวขนาดไหน
“อ่อ งั้นเหรอ” แล้วเขาก็ยิ้มร้ายกาจออกมาอีกครั้ง
“...” เธอมองหน้าเขาอย่างไม่เข้าใจ ยิ้มแบบนี้คืออะไร
“ไหนงานที่จะคุย” เมื่อกินข้าวอิ่มแล้ว เขาก็มาคุยกับเธอจริงจัง แต่ก็ขยับมานั่งจนตัวเธอกับเขา แนบชิดไปด้วยกัน
“เอ่อ...นี่ค่ะ” นรีกุลเลื่อนไอแพดไปให้ดูอีกครั้ง ครั้งนี้เขาดูตั้งใจและใส่ใจ จนเธอลอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก
“คุณว่าแบบไหนสวย” เขาหันมาถามความเห็นกับเธอ
“ฉันไม่รู้ค่ะ อันนี้แล้วแต่ลูกค้าเลย”
“งั้นเหรอ ถ้าแล้วแต่ลูกค้า แล้วลูกค้าแบบผมให้คุณเป็นคนเลือกให้ล่ะ”
“แต่เรื่องนี้ ฉันว่าคุณเลือกเองเถอะค่ะ ยังไงก็เป็นบ้านที่คุณอยู่ ถ้าคนอื่นเลือกให้ คุณจะชอบจริง ๆ เหรอ”
“ชอบสิ ถ้าคุณเป็นคนเลือก ผมก
