ไม่เกินยี่สิบนาทีอย่างที่บอกกับไทเลอร์เธอก็วิ่งมาถึงหน้าโรงแรมแฮมิลตัน แล้วหญิงสาวก็รีบวิ่งตรงไปหาไทเลอร์ซึ่งคงจะออกมายืนรอเธออยู่นานแล้วในทันที
“ฉันมาถึงแล้วค่ะ แฮก…”
หญิงสาวหายใจหอบเพราะออกแรงวิ่งมาตั้งแต่ออกจากสถานีมาได้ โดยที่เบื้องหลังของเธอก็มีคนของไทเลอร์ที่ตามประกบเพื่อคอยดูแลเธอวิ่งตามมาติดๆ
ไทเลอร์ยกมือขึ้นเช็ดเหงื่อเย็นๆ ให้กับเธอที่บริเวณหน้าผาก ก่อนจะเปลี่ยนมาเป็นจับมือของเธอแล้วพาเดินไปยังรถยนต์คันหรูที่จอดรออยู่ไม่ไกล
“เรารีบไปกันเถอะ”
“ค่ะ” หญิงสาวตอบรับ และเมื่อขึ้นมาอยู่บนรถเรียบร้อย เธอก็เบือนหน้ามองไทเลอร์ ก่อนจะเอ่ยถามเขาด้วยน้ำเสียงที่ดีขึ้นกว่าเมื่อครู่นี้ “คุณท่านเป็นอะไรมากไหมคะ ฉัน…”
เธอพูดไม่ออก ความหวาดกลัวที่เกาะกุมจิตใจของเธอตั้งแต่รู้ข่าวทำให้เธอรู้สึกหวาดหวั่น เธอไม่อยากสูญเสียคนที่เธอรักไปอีกแล้ว
ไม่อยากอีกแล้ว...
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน” ไทเลอร์ตอบ
