ชิดหทัยรู้สึกอับอายอย่างบอกไม่ถูกในตอนที่ออกมาเจอหน้าเทเรน่าในตอนเย็นบนโต๊ะอาหาร แม้จะพอเข้าใจได้หรอกว่าไม่มีใครคิดจะจ้องจับผิดคู่แต่งงานใหม่ที่ไม่ยอมก้าวออกจากห้องเลยตั้งแต่เมื่อวานจนกระทั่งเย็นของอีกวัน แต่ให้อย่างไรก็ยังรู้สึกอับอายจนใบหน้าร้อนผ่าวไม่กล้าสู้หน้าใครๆ อยู่ดี นึกๆ แล้วก็อยากจะหยิกตัวต้นเหตุที่ทำให้เธอปวดเมื่อยไปทั้งตัว เคี่ยวกรำร่างกายเธออย่างโหดร้ายไม่มีพักจนเธอเหนื่อยเผลอกลับไปตอนไหนก็ยังไม่รู้ตัวเอง! แถมตอนนี้แทนที่จะสำนึก ยังพยายามรั้งเธอเอาไว้ในห้องด้วยกันจนเธอต้องเสียงแข็งและแสดงออกชัดว่าไม่ยินยอม ผู้ชายร้ายกาจคนนั้นถึงได้ทำใจยอมปล่อยเธอจากอ้อมกอดแต่กลับมานั่งหน้าระรื่นลอยหน้าลอยตาเสียจนหน้าหมั่นไส้! แถมยังทำให้เธออับอายด้วยการตามเบียดกระแซะแนบชิดเธอราวกับจะประกาศให้โลกรู้อย่างนั้นแหละว่าความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเขาคืบหน้าไปถึงไหนต่อไหน!
คิดแล้วก็หน้าร้อนผ่าวขึ้นมาอ
