บทนำ
982 คำ
“คุณท่านว่าอะไรนะคะ”
ชิดหทัยเอ่ยถามหญิงชราตรงหน้าด้วยน้ำเสียงเบาหวิว ดวงตาคู่คมเบิกกว้างด้วยอย่างตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน เธอจ้องมองหญิงชราที่ตนเองรักประดุจญาติผู้ใหญ่แท้ๆ ด้วยสายตาเหมือนกับว่าอีกฝ่ายเพิ่งจะโกหกเธอไปสดๆ ร้อนๆ มากกว่าจะเชื่อในสิ่งที่เทเรน่าบอกเธอว่ามันคือความจริง!
“ฉันอยากให้พิงกี้หมั้นกับไทเลอร์”
หญิงชราซึ่งนั่งอยู่บนรถเข็นคันนั้นบอกกับเธอด้วยน้ำเสียงราบเรียบ และดวงตาสีเทาซีดซึ่งยังคงคมกริบและทรงอำนาจไม่ต่างจากบุตรชายของนางก็จ้องมองเธอนิ่งๆ ให้ความรู้สึกกดดันจนทำให้ชิดหทัยรู้สึกคล้ายกับจะหายใจไม่ออก
“แต่หนูว่ามัน...”
เธอพยายามปฏิเสธ แต่ดูเหมือนเทเรน่า แฮมิลตันจะไม่ยอมรับคำปฏิเสธนั้น
“ฉันต้องการให้หนูหมั้นกับไทเลอร์จริงๆ นะจ๊ะ”
คำพูดแม้จะยังอ่อนหวาน หากนัยยะของมันยิ่งทำให้ชิดหทัยสั่นสะท้าน
“หมั้นเหรอคะ หนูว่า...” เธออึกอัก ก่อนจะตัดสินใจเอ่ยออกมาในที่สุด “มิสเตอร์แฮมิลตันคงไม่คิดจะหมั้นกับหนูหรอกนะคะ”
“ไม่หรอก” อีกฝ่ายยังคงคัดค้านเธออย่างแข็งขัน “ฉันเลือกหนูแล้ว และฉันก็เชื่อว่าไทเลอร์จะไม่คัดค้านอะไร”
“แต่หนูคัดค้านค่ะ!” หญิงสาวโพล่งออกไปด้วยความอึดอัดในที่สุด
คิดถึงความบาดหมางที่เธอกับเขามีต่อกัน คิดถึงดวงตาสีเทาคู่คมกริบที่มักจะมองเธออย่างมีเลศนัยเสมอ และทำให้เธอร้อนวูบวาบไปทั่วกาย ชิดหทัยไม่เคยชอบสายตาของเขาที่ทอดมองมาที่เธอเลยสักครั้ง เธอสามารถบอกได้เลยว่าไทเลอร์เป็นหนึ่งในคนที่เธอไม่คิดจะเข้าใกล้มากที่สุด
แต่นี่กลับจะให้เธอหมั้นกับเขาอย่างนั้นหรือ...
“หนูไม่ได้ชอบเขาเลย หนูขอโทษที่ต้องพูดตรงๆ นะคะ หนูกับเขาไม่ถูกกัน เราเหมือนไฟกับน้ำมัน พอเข้าใกล้กันมันมีแต่จะแย่ลงค่ะ” หญิงสาวพยายามโน้มน้าวผู้มีพระคุณของตัวเอง
ให้เธอทำอย่างอื่นให้ท่านเถอะ แต่อย่าให้เธอต้องหมั้นกับผู้ชายคนนั้นเลย เธอไม่ชอบเขามากจริงๆ
“ชิดหทัย...” นานๆ ทีเทเรน่าจะเรียกเธอด้วยชื่อจริง เนื่องจากหญิงชราไม่ค่อยคุ้นเคยกับภาษาไทยเท่าไรนักชื่อของเธอจึงฟังค่อนข้างแปร่งหู และดวงตาสีเทาซีดคู่นั้นก็สะกดท่าทีกระวนกระวายของเธอได้ชะงัดนัก “ถือว่าฉันขอร้องหนู ได้ไหม... ช่วยหมั้นกับไทเลอร์ที มีเพียงหนูเท่านั้นที่ฉันจะไว้ใจให้หมั้นกับเขา”
“แต่ว่า...”
ถึงคำอ้อนวอนจะฟังดูน่าสงสาร แต่เธอไม่เชื่อหรอกว่าไทเลอร์ แฮมิลตันจะเป็นผู้ชายที่ไม่มีใครไม่อยากได้ตัว ทำไมคุณท่านถึงต้องบังคับเธอเช่นนี้ด้วย!
“เห็นแก่ฉันจะได้ไหมจ๊ะ...ช่วยตอบแทนฉันสักครั้ง”
“…”
“ตอบแทนที่ฉันดูแลหนูอย่างดีมาโดยตลอด และฉันก็รักหนูเหมือนกับลูกสาวของฉันจริงๆ ฉันถึงอยากให้หนูหมั้นกับไทเลอร์”
คำพูดคล้ายกับจะทวงบุญคุณนั้นทำให้ชิดหทัยถึงกับสะอึกอึ้ง ตลอดระยะเวลาที่อยู่ร่วมกันมา เทเรน่าดีกับเธอมากจริงๆ ตั้งแต่เธอยังอยู่บ้านเบนสันจนย้ายมาดูแลนางที่นี่ ไม่มีวันใดที่หญิงชราจะไม่มอบความรักอันมากมายให้แก่เด็กไร้บ้านอย่างเธอ มิหนำซ้ำยังให้เธอใช้นามสกุลและดูแลเธอดีเทียบเท่าลูกหลานด้วยซ้ำ เทเรน่าไม่เคยทวงบุญคุณกับเธอเลยสักครั้งเดียวจนกระทั่งตอนนี้ และเมื่อท่านเอ่ยปากเช่นนี้เธอจะกล้าขัดได้อย่างไร ชิดหทัยไม่ใช่คนที่จะไม่สำนึกบุญคุณคนเสียหน่อย แม้ว่าการตอบแทนในครั้งนี้จะทำให้เธอรู้สึกอึดอัดจนแทบจะระเบิดก็ตาม
“แต่มิสเตอร์แฮมิลตันจะยอมเหรอคะ บางทีเขาอาจจะไม่รู้ว่าคู่หมั้นของเขาก็คือหนู...”
หญิงสาวอดที่จะโน้มน้าวใจเทเรน่าไม่ได้ เธอคิดว่าคนที่หล่อ เลิศ หรูหราและใช้ชีวิตอยู่ในลอนดอนมาตลอดอย่างไทเลอร์ น่าจะต้องมีคนรักอยู่แล้วสักคน เขาจะเต็มใจหมั้นกับเด็กในอุปการะของมารดาผู้ชราเช่นเธอได้อย่างไรจริงไหม คนอย่างเขาถ้าจะแต่งงานกับใครสักคน น่าจะต้องเลือกคนที่งามพร้อมทั้งหน้าตา ฐานะ และชื่อเสียง
แต่ก่อนที่เทเรน่าจะได้ตอบอะไรเธอ เสียงฝีเท้าของผู้มาใหม่ก็ดังเข้ามาใกล้ พร้อมๆ กับคำตอบของร่างสูงที่มาหยุดอยู่เบื้องหน้าของเธอในตอนนี้
ไทเลอร์ แฮมิลตัน จ้องมองเธอเขม็ง ดวงตาคู่คมนั้นบอกชัดว่าเขาได้ยินประโยคสุดท้ายที่เธอพูดกับมารดาของเขาเป็นแน่แท้ และมันก็เป็นจริงเมื่อเขาเอ่ยออกมาว่า
“ผมไม่คัดค้านอะไร”
ทางรอดเดียวของเธอถูกปิดแล้ว ชิดหทัยได้แต่หลับตาแน่น ความรู้สึกพลุ่งพล่านในอกทำให้เธอเกือบจะระเบิดมันออกมาทว่าก็ระงับไว้ทันควันเมื่อมองหน้าผู้มีพระคุณซึ่งขอร้องให้เธอตอบแทนบุญคุณด้วยวิธีการนี้
“ได้ค่ะ หนูจะหมั้นกับมิสเตอร์แฮมิลตัน”
เธอตอบตกลงออกไปในที่สุด และนั่นทำให้สีหน้าของเทเรน่าดีขึ้น อีกฝ่ายส่งยิ้มขอบคุณให้กับเธอ ทว่าชิดหทัยได้แต่บอกตัวเองว่าหลังจากนี้...
หลังจากนี้เธอกับ ‘ไทเลอร์ แฮมิลตัน’ คงจะต้องมีเรื่องตกลงกันอีกยาวเหยียดอย่างแน่นอน!
- ผู้เขียน
