“ไอ้ห่านี่ กูบอกให้มึงนอนพักรักษาตัวไม่ใช่มาล่อกันจนแผลฉีกแบบนี้ โรงพยาบาลนะเว้ยไม่ใช่ม่านรูด”
พูดตามตรงว่าฉันอายมากจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหน เมื่อกี้พี่เวย์บ่นว่าเจ็บแผลพอฉันเปิดเสื้อดูก็พบว่ามีเลือดไหลซึมออกมา ฉันก็เลยเรียกพยาบาลเข้ามาทำแผลให้แต่ใครมันจะไปคิดล่ะว่าคนที่มาจะเป็นผอ.ของโรงพยาบาลที่พ่วงตำแหน่งเพื่อนคุณเวกัสด้วย
“บ่นทำห่าอะไร กูก็นอนพักอยู่นี่ไง”
“นอนพักเหี้ยอะไรแผลถึงฉีก มึงนอนตกเตียงหรือไงล่ะ”
“.....”
“คุณก็เหมือนกัน ทำอะไรก็ห่วงเด็กในท้องหน่อยอย่าตามใจมันให้มากนัก”
ฉันสะดุ้งโหยงเมื่อเขาหันมาต่อว่าฉันอีกคน ถึงจะไม่แรงเท่าที่พี่เวย์โดนแต่ก็แอบหน้าชานิดหน่อย เขาเป็นหมอที่ปากจัดใช่ย่อยเลย ลดาไม่โดนด่าบ้างหรือไงกัน
“ขะ ขอโทษค่ะ....”
“เฮ้ออ ผมไปดีกว่า ไอ้เวย์! ถ้ามึงทำแผลฉีกอีกรอบนี้กูจะเย็บให้เองรับรองมึงไม่อยากโดนแน่”
“มึงเคยเย็บ?”
“เย็บปากกับเย็บศพไง กูไปล่ะมีคนไข้ร
