คุณเวกัสถึงมือหมอแล้ว เขาไม่ได้เป็นอะไรมากแต่มีกระสุนฝังที่หัวไหล่และมีอาการช้ำบริเวณหน้าท้อง ฉันเองก็เพิ่งรู้ว่าเขาบาดเจ็บที่อื่นนอกจากไหล่ก็ตอนที่มาถึงโรงพยาบาลนี่เอง
“ฝากดูแลมันด้วยนะ พี่กลับบ้านก่อนล่ะ”
“ขอบคุณนะคะ”
“ไม่เป็นไร อย่าให้มันลุกมาทำอะไรบ้า ๆ ล่ะ”
พี่เทวากำชับส่งท้ายก่อนจะเดินออกจากห้องไป ฉันเดินกลับมานั่งที่ข้างเตียงก่อนจะมองหน้าเขาด้วยความสับสน
“คุณนี่มัน....ไม่ห่วงตัวเองเลยนะ”
แน่นอนว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นนอกรถฉันรับรู้ทุกอย่าง ถึงจะไม่ได้เห็นด้วยตาตัวเองแต่คำพูดทุกคำของเขาฉันได้ยินมันทั้งหมด ทั้งการกระทำที่บ้าบิ่นของเขาหรือการที่เขาบอกว่าฉันเป็นผู้หญิงของเขา
“ผมไม่เป็นอะไรหรอกครับ”
ฉันเงยหน้ามองเขาทั้งน้ำตา ให้ตายสิไม่ได้อยากร้องไห้สักหน่อยแต่น้ำตามันดันไหลลงมาเอง
“ช่วยห่วงตัวเองหน่อยไม่ได้เหรอคะ ฮึก....”
“ผมขอโทษครับ ไม่ร้องนะ”
“ฮึก... คุณมันแย่ที่สุดเลย”
เขา
