ผมชะงักขาที่กำลังก้าวทันทีก่อนจะหันไปมองเธอด้วยความแปลกใจ นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเรียกผมว่าพี่เวย์นอกจากเวลาที่ผมขอ
“เมื่อกี้....เรียกผมว่าอะไรนะครับ”
ร่างบางก้าวเข้ามาชิดผมแล้วเงยหน้ามอง ส่วนสูงของเราต่างกันพอควรยิ่งยืนเทียบกันเธอยิ่งสูงแค่อกผมเท่านั้น
“พี่เวย์ค่ะ เรียกไม่ได้เหรอคะ?”
“ได้สิ....ได้สิครับ”
ผมลืมไปแล้วว่าตัวเองกำลังจะไปทำอะไรต่อ ได้แต่คว้าเธอเข้ามากอดไว้แนบอก น้ำทิพย์สวมกอดผมคืนก่อนจะถามในเรื่องที่ผมไม่อยากตอบมากที่สุด
“พี่เวย์จะออกไปหาคาลมาใช่ไหมคะ”
เธอคงได้ยินที่ผมคุยกับเทวาสินะ ผมเปิดลำโพงเพื่อคุยมันเลยไม่แปลกถ้าเธอจะรู้ทั้งหมด
“ครับ ให้พี่ไปนะ”
“ไม่ค่ะ”
เธอพูดเสียงแข็งพร้อมกับสบตาผมไม่ยอมหลบ ก่อนจะจับมือผมไปสัมผัสที่หน้าท้องเธอเบา ๆ
“ถ้าพี่เวย์ออกไปฉันจะพาลูกหนีไปสุดขอบฟ้า ไปในที่ที่พี่จะไม่มีวันหาเจอ พี่จะไม่มีทางได้เจอเราสองแม่ลูกอีก”
เหมือนหัวผมจะถูกสิบล้อชน
