“คุณหมอบอกว่าจะหายตอนไหนหรือคะ” ดวงตาคู่สวยหลุบมองตำแหน่งที่มือตัวเองแตะอยู่
“แค่เห็นหน้าเต็นพี่ก็หายแล้วล่ะ” วาโยบอกยิ้มๆ
“ชอบพูดเล่นอยู่เรื่อยเลย” พลอยไพลินอุบอิบว่าคนที่ชอบทำให้เธอเขิน ขนาดเจ็บตัวอยู่ก็ยังไม่วายหยอดให้เธอต้องหน้าแดง
“เต็นจ๋า พี่อยากเข้าห้องน้ำ” วาโยขยับตัวจะลุกขึ้นจากเตียง คนตัวเล็กรีบเข้าช่วยพยุงคนตัวโตอย่างระมัดระวัง
“เดินไหวไหมคะ” หญิงสาวถามด้วยความเป็นห่วง
“เมื่อยขาจัง ช่วยพาพี่ไปหน่อย” คนเจ็บแขนแต่เมื่อยขาอ้อนน่าสงสาร
พลอยไพลินจึงช้อนแขนข้างที่ไม่เจ็บวางบนบ่าบอบบางของตน ช่วยพยุงเขาเดินไปยังห้องน้ำ หญิงสาวเข็นเสาน้ำเกลือตามเข้าไปด้วย เมื่อส่งเขาถึงในห้องน้ำแล้ว เธอก็ปล่อยให้เขาทำธุระส่วนตัว แต่ยังยืนรออยู่หน้าห้องน้ำ เผื่อว่าเขาต้องการอะไรเธอจะได้หยิบจับหาให้
“เต็นจ๋าช่วยพี่หน่อย” เสียงอ้อนหวานๆดังขึ้นหลังจากเสียงกดชักโครกเงียบลงครู่หนึ่ง พลอยไพลินแง้มประตูแล
