แบล็คเวลส์กับแมกซ์เวลส์ยืนอยู่บนเก้าอี้สตูลตัวยาวหน้ากระจกบานใหญ่ ตัวเดียวกับที่แม่กำลังนั่งแต่งหน้า ทั้งคู่สังเกตเห็นสีดวงตาของแม่กับตัวเอง แม้ดวงตาของแม่จะเป็นประกายสีฟ้ามากกว่า ส่วนของพวกตนจะเป็นเทาอมฟ้า ดูหม่นๆ แต่ก็เท่ากับมีสีฟ้าเหมือนกันในความคิดของเด็กน้อยวัย 2 ขวบครึ่ง ที่กำลังช่างพูด ช่างสงสัย และฉลาดเกินวัย
“คุงมี้ๆ ฉีฟ้า... ฉีฟ้า... ฉีฟ้า” แบล็คเวลส์จิ้มกระจกตรงตำแหน่งดวงตาของแม่ ดวงตาของตัวเอง และดวงตาของน้องชายฝาแฝด
“ตาฉีฟ้า เหมืองกัง” แมกซ์เวลส์หลับตาข้างหนึ่งอัตโนมัติ เมื่อนิ้วป้อมๆ ของตัวเองจิ้มที่เปลือกตา ให้รู้ว่ามีดวงตาสีฟ้าเหมือนกันทั้ง 3 คน
“ใช่ค่ะ มี้ตาสีฟ้าเหมือนแบล็คเวลส์กับแมกซ์เวลส์”
“คุงป๊าไม่เหมือง” แบล็คเวลส์กับแมกซ์เวลส์จำได้ว่าดวงตาของพ่อไม่ได้เป็นสีฟ้า สีหน้าและแววตาเต็มไปด้วยความสงสัย ก่อนจะพากันวิ่งออกไป
“แบล็คเวลส์ แมกซ์เวลส์ จะไปไหนคะ ไม่ใส่เสื้อผ้
