“มาแล้ว” เห็นรถของลุงโจแต่ไกล เพลินก็ยิ้มกว้าง รอคอยฟังอาการของพี่ไฟท์เตอร์ ด้วยหวังว่าการไปหาหมอครั้งนี้จะทำให้คนพี่จำตนได้
“น้องเพลินมารอนานหรือยังลูก”
“เกือบชั่วโมงแล้วค่ะ”
“ป้าชวนให้ไปด้วยกันก็ไม่ไป”
“เภเพลินไปเดี๋ยวปังคุงก็ทำหน้ายักษ์ใส่ อ้าว” ทันทีที่ลุงโจกดล็อกรถ เพลินก็ทำหน้าต้องแปลกใจที่ไม่เห็นคนพี่ลงจากรถ
“พี่ไฟท์เตอร์ขอนอนที่คอนโดฯ ครับ” พสันต์เอ่ยบอก
“พี่ไฟท์เบื่อเภเพลินแน่เลย เภเพลินกลับเรือนก่อนนะคะ” เพลินหน้าจ๋อย เดินคอตกกลับเรือน
“น้องเพลินลูก” พุดจีบสงสารเพลินยิ่งนัก ตั้งแต่ไฟท์เตอร์ประสบอุบัติเหตุ รอยยิ้มเริงร่าที่เคยมีก็ไม่เหมือนเดิม ทุกครั้งที่มาตอแยคนพี่ แม้จะยิ้มแย้ม แต่แววตาก็ไม่สดใสเหมือนเดิม
เพลินเดินลัดเลาะกลับเรือนอย่างไร้ชีวิตชีวา พยายามเข้าใจว่าพี่ไฟท์เตอร์กำลังป่วย แต่ก็อดน้อยใจไม่ได้
“ทำไมทำหน้าหงอยเป็นดำมี่ไม่ได้กินไก่ต้มอย่างนั้นล่ะลูกสาว” แม้จ
