ไอความร้อนจากแสงแดดที่สาดส่องเข้ามาจากระเบียงห้องยามบ่าย กระทบใบหน้าจิ้มลิ้มและไหล่มนที่เปลือยเปล่าของเพลิน ที่ยังนอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียง ช่วยปลุกให้เธอตื่นจากหลับใหลเพื่อลืมตาขึ้นทักทายวันใหม่ หากแต่วันนี้ไม่สดชื่น รู้สึกราวกับว่าร่างกายถูกสูบพลังไปจนหมด และเพียงแค่ขยับตัวความเจ็บร้าวก็แล่นปราดสู่ใจกลางความเป็นสาว
“ฮือออออ” เสียงร้องไห้ดังลั่น
“เพลิน!! เพลินเป็นอะไร” ไฟท์เตอร์วิ่งหน้าตาตื่นออกมาจากห้องน้ำ มีเพียงผ้าขนหนูพันรอบเอวสอบ เห็นคนน้องสะอื้นไห้ กายสั่นเทิ้มก็ยิ่งเป็นห่วง
“เจ็บปิ๊ เจ็บจะตายอยู่แล้ว ฮือออออ” เพลินร้องไห้เสียงสะอื้น เวลาไม่ถูกความเสียวซ่านครอบงำ ความรู้สึกเจ็บร้าวก็เล่นงาน
“พี่ขอดูหน่อย” คนพี่พ่นลมหายใจโล่งอก จับผ้าห่มออกพ้นกายคนน้อง แล้วจับแยกเรียวขาสำรวจจุดต้นเหตุของความเจ็บระบม มันบวมและแดงมาก แน่นอนว่าความบอบช้ำนี้ล้วนเกิดจากความเอาแต่ใจของเขาเอง
“พี่เตร
