“เอ๋” เจ้าของชื่อมองคนเดินเข้ามาหา “พี่โทรหาเอ๋เป็นสิบๆ สาย ทำไมเอ๋ไม่รับสายพี่”
“ก็ไม่อยากรับ” ทัศนาพรตอบกลับเสียงนิ่ง มองหน้าอดีตคนรัก “พี่มาที่นี่ทำไม เราจบกันแล้วนะ”
“เอ๋จบคนเดียวต่างหาก พี่ไม่จบกับเอ๋ง่ายๆ หรอก เรารักกันมาตั้งหลายปีนะ ความผิดพี่แค่นี้เอง เอ๋ให้อภัยพี่ไม่ได้หรือไง” ช่างเป็นคำพูดเห็นแก่ตัวมาก ไม่คิดสักนิดว่าตนคือคนผิด และการนอกใจไม่ใช่เรื่องใหญ่ สำหรับเธอ มันคือเรื่องใหญ่ที่สุด
“พี่หนุ่ยมีสมองหรือเปล่า หรือว่าเห็นแก่ตัวจนคิดไม่ได้ว่า การนอกใจไม่ใช่แค่เรื่องนิดเดียว กลับกันถ้าเอ๋ไปนอนกับผู้ชายคนอื่นบ้าง ไม่ใช่สิต้องพูดว่า ไปอยู่กินกับผู้ชายคนอื่นเหมือนกับที่พี่ทำ พี่จะรู้สึกยังไง ยังให้อภัยเอ๋มั้ย ถึงให้อภัย แล้วพี่สนิทใจคบหากับเอ๋ต่อหรือเปล่าล่ะ ถามตัวเองดู” จักรพลอึ้งเมื่อเจอย้อน “เอ๋ว่า เราจบกันแบบนี้น่ะดีแล้ว พี่จะได้มีอิสระ อยู่กับใครก็ได้ตามใจ เอ๋ไม่อยากเสียเ
