นุดีมองชายหนุ่มที่นั่งบนโซฟาเก่าๆ อย่างทำอะไรไม่ถูก สมองเธอมึนงงไปหมด ไม่รู้สาเหตุที่เขามาบ้านตน และมาได้อย่างไร เธอจำได้ว่า ไม่เคยบอกว่าตนอยู่ที่นี่ ขณะเดียวกันหญิงสาวรู้สึกอายบ้านตัวเองมาก หากเทียบกับห้องชุดของรังสิมันต์ มันเทียบกันไม่ติดเลย ราวกับฟ้าแลเหวก็ว่าได้ แต่ดูท่าทางเขาตอนนี้ ไม่มีทีท่ารังเกียจสภาพบ้านเธอสักนิด
“ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร ดูสนิทกับเธอนะ” รังสิมันต์ถามคำถามคาใจก่อน
“เขาชื่อพี่บอยค่ะ พี่บอยเป็นเพื่อนบ้านของนุชค่ะ เรารู้จักกันมาเกือบยี่สิบปีแล้วค่ะ ยายของนุชกับยายของพี่บอยสนิทกันด้วยค่ะ เราเลยค่นอข้างสนิทกันค่ะ” เธอตอบตามจริง
“บอยไม่ได้สนใจเธอหรอ สนิทกันขนาดนี้น่ะ”
“พี่บอยมีแฟนแล้วค่ะ ถึงไม่มีแฟน พี่บอยก็ไม่คิดกับนุชเกินพี่เกินน้องค่ะ เพราะพี่บอยไม่มองหญิงค่ะ” นุดีตอบตามจริงอีกเช่นกัน รังสิมันต์อึ้งเล็กน้อยกับคำตอบ มาพร้อมกับความไม่เข้าใจตัวเองว่า เหตุใดต้องหึงนุดี
