หนึ่งวันผ่านไป
หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป
สองสัปดาห์ผ่านไป
สามสัปดาห์ผ่านไป
หนึ่งเดือนผ่านไป
สองเดือนผ่านไป
"เมื่อไหร่จะเลิกทำตัวแบบนี้วะฉาย" เสียงของไอ้กอล์ฟดังขึ้น ในจังหวะที่ผมกระดกกระเป๋าเบียร์เข้าปาก ปรายตามองเพื่อนเพียงนิด ในจังหวะที่วางกระป๋องเบียร์กระแทกลงบนโต๊ะ พลางเลื่อนมือไปกุมเมาส์ เพื่อที่จะสนใจงานที่อยู่ตรงหน้าแบบเดิม
"พรุ่งนี้กูต้องส่งแค่ไอ้นี่อย่างเดียวใช่ไหมกอล์ฟ" ผมจ้องมองหน้าจอโน๊ตบุ๊ก พยายามที่จะเพ่งมองอย่างสนใจ แต่เอาตรงๆ เถอะ ไม่เห็นจะมีอะไรอยู่ในหัวสักอย่างเลย
"พอเถอะฉาย มีอะไรมึงหันมาคุยกับกู มึงหันมาระบายให้กูฟัง เลิกทำหน้าเหมือนคนอมทุกข์แบบนี้ได้แล้ว"
"กูก็เป็นของกูแบบนี้ มึงยังไม่ชินอีกหรือไง"
"ฉาย"
"มึงพอเถอะกอล์ฟ อยากให้กูเป็นแบบไหนอีกวะ กูทำดีที่สุดแล้วเว้ย กูทำได้แค่นี้"
"กูรู้เว้ย ว่าสิ่งที่มึงทำมันดีแล้ว ปล่อยเขาไป ไม่วุ่นวาย ไม่ก้าวก่าย หันกลับมาตั้งใจ
