ใจของฉันสั่นมาก มันหวิวๆ แปลกๆ คนเคยรักกันมากๆ ต้องมาแปรเปลี่ยนเป็นเหมือนคนไม่รู้จักกัน มันไม่ใช่ว่าฉันไม่รู้สึกหรอกนะ ฉันรู้สึกและมีสติกับทุกๆ เรื่องที่ฉันเลือกและตัดสินใจ แต่ฉายกลับทำเหมือนไม่รับรู้เลยสักนิดว่าฉันในตอนนี้ต้องแบกรับขนาดไหน ทุกอย่างมันเป็นเพราะเขาที่ทำพัง แล้วทำไมถึงยังหวังว่าฉันจะยังเหมือนเดิม
เวลา 21:20 น.
เพราะวันนี้เป็นวันหยุดของฉัน ฉันก็ได้แต่นั่งเล่นนอนเล่นภายในห้องเพียงลำพัง ตอนแรกตั้งใจจะชวนเมยี่ออกไปกินข้าวด้วยกัน จะได้ไม่ต้องคิดอะไรฟุ้งซ่าน แต่รายนั้นบ่นปวดหัว เห็นบอกว่ากินยาแล้วจะนอนพัก ฉันจึงปล่อยให้เพื่อนพักผ่อนไป ส่วนตัวเองลุกขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้า คว้าโทรศัพท์และกระเป๋าตังค์ เพื่อที่จะลงไปสั่งอาหารด้านล่าง
"คะน้าหมูกรอบกล่องนึงค่ะป้า"
"ได้จ๊ะ รอแป๊บนะ" ฉันคลี่ยิ้มบางๆ ออกมา แล้วย้ายตัวเองไปนั่งคอย และระหว่างที่นั่งคอย ฉันก็ล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากาง
