พลับเพาหันไปถามเสียงสุภาพ
“ที่บ้าน…ยังไม่มีใครกลับมาอีกเหรอคะ พี่น้ำ”
แม่บ้านยกยิ้มอ่อน ตอบอย่างนอบน้อม
“ยังค่ะคุณหนู คุณท่านติดประชุม ส่วนคุณหนูเล็กก็คงกลับช้าหน่อย”
พลับเพาพยักหน้ารับเบาๆ
“อ๋อ… งั้นพลับขอขึ้นไปที่ห้องก่อนนะคะพี่น้ำ เดี๋ยวค่อยลงมาทานข้าวค่ะ”
แม่บ้านก้มศีรษะ
“ได้ค่ะคุณหนู เชิญตามสบายเลยนะคะ”
แม่บ้านเหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้ รีบถามเสียงสุภาพ
“คุณหนูคะ… แล้วคุณหนูจะทานอะไรดีคะ วันนี้คุณท่านกำชับว่าไม่ต้องให้จัดโต๊ะ ส่วนคุณผู้หญิงก็บอกว่าจะกลับค่ำ ไม่ต้องเตรียมอาหารไว้รอค่ะ”
พลับเพายิ้มบางๆ ตอบด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
“งั้นไม่เป็นไรค่ะ พลับหาทานเองก็ได้ พี่น้ำไปพักเถอะค่ะ”
แม่บ้านพยักหน้ารับ แต่ก่อนจะถอยออกไปก็เอ่ยขึ้นอีกครั้ง
“งั้น… พี่น้ำฝากคุณหนูช่วยทำเผื่อคุณภีมร์ด้วยนะคะ พี่น้ำเกรงใจไม่กล้าไปเคาะห้องถาม”
พลับเพาชะงักไปเล็กน้อย ใบหน้าแดงขึ้นนิดๆ อย่างห้ามไม่อยู่ ก่อน
