หัวใจเขาเต้นวูบ รีบคว้ามือถือมากดรับทันที
“สวัสดีครับคุณอา… พลับเพาหลับไปแล้วครับ ตอนนี้ผมกำลังพากลับบ้าน”
เสียงเข้มของเขาเอ่ยโกหกอย่างแนบเนียน
ปลายสายเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตามมาด้วยเสียงสดใส
“อ๋อ อย่างนั้นเหรอจ๊ะ ฝากดูน้องด้วยนะพี่ภีมร์… ดีเลย อาจะออกไปงานเลี้ยงกับคุณพ่อภีมร์ คงกลับดึกๆ”
ทันใดนั้น ริมฝีปากหยักของเขาก็คลี่ยิ้มออกมา
ความกังวลที่บีบรัดอกค่อยๆ คลายลง
“ได้ครับ คุณอา”
เขาตอบสั้นๆ แต่แววตาที่ทอดมองพลับเพากลับเต็มไปด้วยความอ่อนโยน
"เราไม่ได้อยากเป็นคนโกหกนะพลับ แต่แกเมาเราไม่อยากให้แม่แกกังวลใจ"
เมื่อสายสิ้นสุด เขาพิงหัวกับพนักเบาะ ถอนหายใจยาว
เหลือบมองเด็กดื้อที่ตอนนี้แก้มแดงจัด เหมือนลูกพีช เธอหันหน้ามาหาเขาอย่างเผลอตัว ริมฝีปากเผยอเล็กน้อย ราวกับเด็กน้อยที่หมดแรง
ภีมร์หัวเราะในลำคอเบาๆ
“โชคดีไปนะ… คืนนี้ไม่มีใครรู้ว่าเธอเมาขนาดนี้”
มือใหญ่ยื่นไปจัดสายผมที่ปรกแก้
