กระติกที่นั่งกอดเข่าอยู่ สะกิดพัชระแรงจนเขาเกือบทำขวดน้ำหล่น
“แก…ดูสิ ไอ้วายร้ายมันยิ้มใช่ไหม ฉันไม่ได้ตาฝาดนะ”
พัชระขมวดคิ้ว หันตามสายตาเธอไป ก่อนที่มุมปากจะกระตุกขึ้นเล็กน้อย
“โห…จริงด้วยวะ ภีมร์มันยิ้ม…แล้วนั่น เดินข้างพลับด้วยนะ”
แทนไทยที่เพิ่งยกขวดน้ำขึ้นดื่ม รีบหันขวับตามเสียงเพื่อน เขาแทบสำลักออกมา
“เวรแล้ว! ฝนเม้งตกกลางวันแสกๆ แม่เจ้า…ไอ้ภีมร์มันยิ้มจริงๆ ด้วย”
กระติกถอนหายใจเฮือกใหญ่ สายตาฉายแววโล่งอก
“ก็ดีแล้วล่ะ อย่างน้อยพลับก็ได้สบายใจบ้าง ไม่ต้องเจอหน้าโหดๆ ทุกวัน”
พลับเพาที่เดินมากับภีมร์ได้ยินบางประโยคเข้าหู เธอสะดุ้งน้อยๆ แก้มขึ้นสีทันที ก่อนรีบหันไปแอบตีแขนภีมร์เบาๆ
“เห็นมั้ย…เพื่อนๆ เขายังว่าเลย ว่าแกยิ้มได้เหมือนคนปกติ”
ภีมร์ยกคิ้ว ริมฝีปากโค้งขึ้นอีกนิด ราวกับตั้งใจจะยั่วเธอโดยเฉพาะ
“เราก็เหมือนคนปกติทั่วไปแหละ ถ้าไม่มีใครมาทำหงุดหงิด”
ขณะที่เพื่อนทั้งสามที่
