ได้เกิดใหม่!! ข้าจะไม่ขี้เกียจแล้วสาบานเลย

ตอนที่ 9 สิ่งที่จะขาย

ตอนนี้ชิงเถานางคิดออกแล้วว่าจะทำอะไรไปขายตอนงานเทศกาลใหญ่ช่วงวันขึ้นปีใหม่ โดยสิ่งนั่นก็คือ...

“ข้าจะขายตาข่ายดักฝัน!!” ชิงเถากำลังเสนองานของนางกับเชี่ยนเชี่ยนอย่างมั่นใจ

‘ตาข่ายดักฝัน เจ้าจะดักไปทำไมไอ้ฝันเนี่ย แล้วใครจะมาซื้อ?’ เชี่ยนเชี่ยนถามด้วยความไม่เข้าใจ

“ก็เหมือนไม่ให้เราฝันร้ายไง ที่โลกข้าคนเขาก็ใช้กันเยอะแยะ ถึงจะช่วยไม่ได้แต่อย่างน้อยมันก็สวยแล้วกัน” ชิงเถายังเชื่อมั่นในสิ่งที่นางจะทำ พร้อมกับวาดภาพไว้ในหัวแล้ว ถึงตอนที่ได้เงินจากลูกค้าด้วยนะ ตอนนับเงินจากการขายก็เห็นภาพแล้วเหมือนกัน เรียกได้ว่ามโนไปไกลเลยล่ะ

‘ไอ้ที่แขวนอยู่ในห้องเจ้า 2 3 อันนั่นน่ะนะ’ เชี่ยนเชี่ยนถามกลับด้วยความสงสัย

“ใช่ๆ นี่เจ้ารู้ด้วยเหรอ” ชิงเถาถามด้วยความตื่นเต้น

‘ข้าเห็นชีวิตของเจ้าตั้งแต่เจ้าออกมาจากครรภ์มารดานั้นล่ะ ถ้าเป็นไอ้นั้นก็สวยอยู่หรอกก็น่าจะมีคนโง่หลงมาซื้อของเจ้าบ้าง’ เชี่ยนเชี่ยนตอบอย่างไม่ค่อยจะไยดีเท่าไหร่

“เย้! ในที่สุดก็คิดออกแล้วว่าจะขายอะไร ข้าต้องไปซื้อด้าย ไปซื้อผ้า แล้วต้องใช้อะไรอีกน้า ลาล้าลาาา” แล้วชิงเถานางก็พูดเรื่อยเปื่อยอยู่คนเดียว เชี่ยนเชี่ยนเห็นแล้วได้แต่ส่ายหัวกับความเพี้ยนนี้ ต้องบอกก่อนว่าลูกพีชในชาติเดิมที่อายุ 23 แล้วแต่นางก็ไม่ได้โตเลย ยังเป็นลูกแหง่ติดบ้าน ไม่ค่อยกล้าตัดสินใจเรื่องอะไรเอง ขนาดไปหาหมอ หมอถามว่าเป็นอะไรนางยังหันไปหาแม่ให้แม่เป็นคนตอบเลย เพราะฉะนั้นมาอยู่ในร่างของเด็ก 11 ก็น่าจะพอๆ กับอายุสมองจากโลกก่อนนางนั้นแหล่ะนะ

“ข้าตื่นเต้นมาก เราไปซื้อของกันเถอะ วันนี้งานไม่ค่อยเยอะน่าจะขอออกไปข้างนอกได้” ชิงเถาเอ่ยชวนหลังจากหันกลับเข้าไปมองในโรงครัวว่างานก็ไม่ได้ยุ่งอะไร พอคิดได้ยังงั้นนางก็เดินเข้าไปขออนุญาตหัวหน้าโรงครัวออกไปข้างออกก่อนซึ่งก็ตามคาดนางออกไปได้ แต่ก็ยังมีของที่ให้นางซื้อกลับมาให้ด้วย นี่สรุปก็คือจะใช้นางอยู่ดีนี่นา

ชิงเถานางวิ่งกลับมาเอาเงินที่ห้องพัก แล้วก่อนที่จะไปนางนึกไปถึงเรือนไผ่ท้ายจวนของคุณหนูใหญ่เทียนซืออิ๋งหลังจากที่นางไปซื้อยาให้นี่ก็ผ่านมาเป็นสัปดาห์แล้ว จนพี่สาวสาวใช้เป่ยกลับมาทำงานได้ปกติแล้ว แทนที่นางจะวิ่งไปทางประตูที่อยู่ด้านข้างของจวนที่ใช้ประจำ นางกลับวิ่งไปด้านหลังแทน

“คุณหนูใหญ่ พี่สาวเป่ยอยู่ที่เรือนหรือไม่เจ้าค่ะ” ชิงเถายืนอยู่หน้าเรือนแล้วร้องตะโกนถามออกไป

“อ่าวอาเถา มีอะไรรึ” สาวใช้เป่ยได้ยินก็รีบเดินมาเปิดประตูออกถามทันที

“พอดีข้าจะไปตลาด เลยมาถามว่าฝากซื้อของหรือไม่เจ้าคะ”

“ข้าไม่มีของที่จะฝากหรอก แต่ว่าข้าวานเจ้าไปส่งของแทนได้มั้ย” สาวใช้เป่ยถามออกมา

“ถ้าไม่ไกลนักก็ไม่มีปัญหาเจ้าค่ะ” ชิงเถาตอบกลับไป

“งั้นเข้ามารอข้างในสักครู่” สาวใช้เป่ยบอกพร้อมกลับเชิญให้ชิงเถาเข้ามารอข้างใน

หลังเข้ามารอข้างในซื้อเป็นส่วนห้องรับแขกหรือห้องนั่นเล่นนางก็เจอกับคุณหนูใหญ่เทียนซืออิ๋งกำลังนั่งปักผ้าอยู่บนเก้าอี้

“คารวะคุณหนูใหญ่เจ้า” นางคารวะคุณหนูใหญ่ไปตามหน้าที่ที่บ่าวควรจะปฏิบัติ แต่ครั้งแรกที่เจอกันนางกลับไม่ได้ทำซะงั้น

“ตามสบายเถอะอาเถา คนกันเองทั้งนั้น” คุณหนูใหญ่เงยหน้ามาบอกกล่าวยิ้มๆ แล้วก้มหน้าไปปักผ้าต่อ จะไม่ให้เป็นคนกันเองได้ยังไงล่ะ นางนี่ไงที่เป็นคนยกสำรับมาให้ตั้ง 2 3 วัน

“ขอบคุณเจ้าค่ะ” ชิงเถาหลังจากนั่งรอซักพักสาวใช้เป่ยก็เดินมายื่นจดหมายฉบับหนึ่งให้กับนาง

“อาเถาพี่สาวขอฝากให้เจ้าเอาไปให้เถ้าแก่ที่ร้านขายเครื่องเขียนเฉินลู่ ที่อยู่ในเขตค้าขายตรงข้ามกับสำนักฟ้าคำรามทีนะ เจ้ารู้จัดใช่มั้ย”

“รู้จักเจ้าค่ะ แค่นี้ใช่มั้ยเจ้าค่ะ ข้าจะได้รีบไป” ชิงเถาถามออกมาหลังจากเก็บจดหมายไว้ในอกเสื้อแล้ว

“ใช่ๆ ขอบใจมากนะอาเถา ข้าไม่รู้ตอบแทนเยี่ยงไรดี” สาวใช้เป่ยออกมาด้วยความขอบคุณจากใจเพราะจะให้นางออกไปเองก็ไม่ได้ นางเป็นคนของคุณหนูใหญ่ยังมีอีกหลายคนที่จับตามองความเป็นไปของนางอยู่ ช่วงนี้นางจึงต้องอยู่ดูแลคุณหนูเงียบๆไปก่อน

“งั้นข้าไปก่อนนะเจ้าคะ ลาคุณหนูใหญ่ ลาพี่สาวเป่ย” ชิงเถารีบเดินออกมา และต้องรีบกว่าเดิมหน่อยเพราะของที่นางให้ไปส่งนั้นอยู่คนละฟากกับจวนนี้เลยนะ จวนของท่านรองเจ้ากรมตั้งอยู่ทิศตะวันตกส่วนร้านเครื่องเขียนนั้นอยู่ฝั่งตะวันออกของเมืองหลวง แต่ก็ยังอยู่เขตเมืองอยู่ยังไม่ได้ออกไปถึงเขตของบ้านชาวบ้านที่อยู่รอบนอก นางยังเคยไปแถวนั้นแค่ไม่กี่ครั้งเอง

‘ทำไมเจ้าต้องให้ข้าไปถามคุณหนูด้วยว่าต้องการอะไรมั้ย’ ชิงเถาถามเชี่ยนเชี่ยนออกมาในระหว่างเดินไปร้านเครื่องเขียน

‘เถอะน่า นางก็ออกจะน่าสงสาร ช่วยๆ หน่อยเถอะ ถือว่าทำบุญเสริมบารมีตนเอง’ เชี่ยนเชี่ยนว่าพร้อมกับบินตามมาติดๆ

เดินมาเรื่อยๆ ใช้เวลากว่าครึ่งชั่วยามได้ ชิงเถาก็มาถึงยังจุดหมายแล้ว หน้าร้านเขียนไว้ว่า ร้านเครื่องเขียนเฉินลู่ ไม่ผิดที่แน่ พอเดินเข้ามาในร้านนางก็เจอกับลูกค้าเดินเลือกซื้อของกันอยู่หลายคน กิจการนับว่าดีสินะ

“มีอะไรให้รับใช้ขอรับ” เด็กรับใช้คนหนึ่งเดินมาถามนางทันทีเมื่อเห็นว่านางไม่ได้เดินไปเลือกซื้อของ อาจจะเป็นไปได้ว่าเพิ่งเคยมาครั้งแรก เลยไม่รู้ว่าของที่ต้องการอยู่ตรงไหน

“ข้ามาหาเถ้าแก่น่ะเจ้าค่ะ”

“ได้นัดไว้หรือไม่ขอรับ” เด็กรับใช้

“ไม่ได้นัดเจ้าค่ะ แต่ข้ามาส่งของให้เถ้าแก่ แต่ต้องส่งให้ถึงมือท่าน” ชิงเถาบอกกับเด็กรับใช้ด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด

“ขอรับ รอสักครู่” เด็กรับใช้บอกแก่นางแล้วหายเข้าไปในห้องที่อยู่หลังร้านสักครู่ จากนั้นก็เดินออกมาเชิญให้นางเข้าไปพบเถ้าแก่ได้

“ข้าน้อยคารวะเถ้าแก่เจ้าค่ะ” ชิงเถายกมือสองข้างขึ้นทับกันไว้แล้วก้มหัวลงพอประมาณ

“ไม่ต้องมากพิธี ไหนรึของที่มาส่ง” เถ้าแก่ถามออกมาอย่างสงสัยใครรู้

“นี่เจ้าค่ะ” ว่าแล้วชิงเถาก็ยื่นจดหมายจากตัวเสื้อไปให้กับเถ้าแก่ หลังจากเขาได้รับจดหมายแล้วก็เปิดอ่านทันที

“อืม... ขอบใจมากนะแม่หนูน้อยลำบากเจ้าแล้ว นี่ก็อยู่กินขนมกับน้ำชาก่อนค่อยกลับนะ” เถ้าแก่บอกกับนาง

“ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ข้าน้อยต้องไปซื้อของต่อ แต่ขนมนี่ไหนๆ ก็เอามาแล้วข้าน้อยขอนะเจ้าคะ” ชิงเถาบอกกับเถ้าแก่ด้วยท่าทางของเด็กๆ ที่เห็นแก่กิน

“ฮ่าๆๆ ได้อยู่แล้วสิ เดี๋ยวข้าให้คนเอากระดาษมาห่อให้” แล้วเถ้าแก่ก็เรียกเด็กรับใช้มาห่อขนมในจานให้นาง หลังจากได้รับมานางก็เก็บใส่อกเสื้อไว้เรียบร้อย

“งั้นข้าน้อยขอตัวเจ้าค่ะ” ชิงเถายกมือขึ้นคารวะเตรียมตัวกลับ แต่นึกขึ้นได้

“ข้าน้อยเห็นที่ร้านขายเครื่องเขียนหลายอย่าง ไม่ทราบว่ามีชุดเครื่องเขียนถูกๆ ขายให้ข้าน้อยซักชุดหรือไม่เจ้าคะ” ชินเถาถามออกมา นางมาร้านเครื่องเขียนทั้งทีนางต้องได้อะไรติดไม้ติดมือกลับไปบ้าง ถึงไม่ได้ฟรีๆ แต่อย่างน้อยก็ขอให้ได้ต่อราคาซักหน่อย

“โอ้ แม่หนูน้อยสนใจเครื่องเขียนนี่เอง ไม่ต้องลำบากเสียเงินทองซื้อหรอก” เถ้าแก่ร้านพูออกมายิ้มๆ อย่างคนแก่ใจดี พร้อมสั่งให้เด็กในร้านไปเตรียมของให้นาง

“ได้อย่างไรเจ้าคะ ของซื้อของขายอีกทั้งราคาของพวกนี้ก็แพงนักข้าไม่อาจรับไว้ได้หรอกเจ้าค่ะ” ชิงเถาบอกออกมาด้วยความเกรงใจและทำสีหน้าคิดหนัก ถึงแม้ว่าลึกๆ ก็หวังว่าจะได้มาแบบไม่เสียเงินก็ตามที

“ไม่ใช่เรื่องใหญ่ ถือซะว่าเป็นค่าตอบแทนที่เจ้ามาส่งของแล้วกัน” เถ้าบอกกลับมา

“ถ้าอย่างนั้นก็ขอบคุณท่านเถ้าแก่มากเจ้าค่ะ” ชิงเถายกมือขึ้นคารวะทันที

“นี่ขอรับเถ้าแก่ของที่สั่ง” เด็กรับใช้จัดเครื่องเขียนใส่ถุงผ้าขนาดใหญ่ให้นาง

“รับไปสินางหนู” เถ้าแก่ยื่นให้นาง

“เจ้าค่ะ งั้นข้าน้อยลาก่อนนะเจ้าค่ะ” นางรับของมาจากนั้นกล่าวลาแล้วเดินออกมาจากร้านทันที

‘คิคิคิ เป็นไงล่ะมีข้าอยู่ด้วยจากที่เจ้าจะได้ของราคาถูกๆ ก็ได้ของที่ดีที่สุดแทน’ เชี่ยนเชี่ยนพูดขึ้นหลังจากชิงเถาเดินออกมาจากแล้ว จริงๆ เชี่ยนเชี่ยนนางก็แค่ทำให้เถ้าแก่ใจดีขึ้นเท่านั้น ไม่ได้ทำอะไรมากเลย เพราะจริงๆ แล้วเถ้าแก่ก็ต้องการจะตอบแทนชิงเถาอยู่แล้ว

เดินทางต่อ ตอนนี้ชิงเถากำลังไปซื้อของอย่างอื่นต่อ โดยนางตัดสินใจจะซื้อร้านแถวนี้แทนจะได้ไม่ต้องเสียเวลาเดินไปตลาดที่นางไปทุกที

“แม่หนูน้อย ต้องการอะไรรึจ๊ะ” เถ้าแก่เนี้ยร้ายขายผ้าเดินมาถามนาง หลังจากเห็นเด็กหญิงยืนอยู่หน้าร้านและมองเข้ามาอย่างสนใจ

“ท่านน้าคนสวย ข้าน้อยต้องการผ้าที่ราคาถูกที่สุดของร้าน แต่ไม่รู้จะซื้อสีอะไร ท่านน้าข้าขอดูก่อนได้รึไม่เจ้าคะ” ชิงเถาบอกความต้องการออกมาพร้อมแสร้งแสดงท่าทางน่าเอ็นดูที่สุดออกไป

“ได้สิจ๊ะ รอเดี๋ยว” เถ้าแก่เนี้ยเดินไปหยิบผ้ามาให้ชิงเถาเลือกด้วยความใจดี นางไม่มีอารมณ์เสียเลยที่เด็กสาวมาซื้อแค่ผ้าราคาถูกๆ

“นี่ๆ มาแล้วสาวน้อยลองเลือกดูว่าต้องการสีไหน” เถ้าแก่เนี้ยยกผ้าหลายสีมาให้นางเลือก หลังจากชิงเถานางเลือกดูนางได้มา 4 สีที่ดูจะสีสดที่แบบที่นางต้องการ คือ แดง เขียว เหลือง น้ำตาล

“ข้าน้อยเอาสีละพับเจ้าค่ะ แล้วก็ผ้าหยาบที่หนาหน่อยสีเข้มอีก 2 พับ เจ้าค่ะ” ชิงเถาบอกสิ่งที่ต้องการกับเถ้าแก่เนี้ยไป ระหว่างรอผ้าชิงเถานางหันไปเห็นเศษผ้าชิ้นยาวบ้างสั้นบ้างกองอยู่ซึ่งคาดว่าจะเหลือจากที่ช่างตัดเย็บชุด

“เถ้าแก่เนี้ยเจ้าคะ เศษถ้าตรงนั้นได้ใช้อีกหรือไม่เจ้าคะ ข้าอยากจะซื้อต่อ” ชิงเถานางชี่ไปทางกองเศษผ้า

“อ้อ ไม่ได้ใช้หรอก ไม่ต้องซื้อหรอกเอาไปเลยข้ายกให้ ไม่ทราบว่าเจ้าจะเอาไปทำอะไรรึ” เถ้าแก่เนี้ยถามด้วยความอยากรู้

“ข้าจะเอาไว้ให้ท่านแม่ประชุนชุดให้เจ้าค่ะ ข้าเห็นว่าสีผ้าและเนื้อผ้าดีมาก” ชิงเถาตอบกลับไป ซึ่งเถ้าแก่เนี้ยเห็นว่านางเป็นเด็กชาวบ้านทั่วไปคงเห็นว่าสีผ้าสวยดีก็จะอยากได้ แต่ถึงที่เหลือมันจะยาวบ้างแต่มันแคบแค่ 1-2 ข้อนิ้วมือเท่านั้นนะ

“ได้ๆ เดี๋ยวข้าจะรวมให้กับผ้าที่ซื้อเลยนะ ผ้าทั้งสิ้นรวมแล้วราคา...” ชิงเถาหยิบเงินออกมายื่นให้ รับของมาจากนั้นก็เดินไปซื้อของให้หัวหน้าโรงครัวต่อ ถึงจะกลับจวนได้ วันนี้นางต้องแบกของกลับจวนเหรอเนี่ย แต่ก็คุ้มค้าอยู่แล้ว เพียงแค่เครื่องเขียนนี้ก็น่าจะถึงตำลึงเงินเข้าไปแล้ว ไหนจะส่วนต่างจากต่อราคาจากซื้อของให้หัวหน้าอีก ออกมานอกจวนครั้งไหนก็มีแต่เงินๆ แบบนี้นางไม่อยากอยู่ในจวนแล้ววววว