“สวัสดีครับคุณหมอ” หลังจากที่คุยกับยิปโซเสร็จหมอรามเดินไปที่ห้องพักของเด็กชายตัวน้อยที่แค่เพียงเห็นน่าเขาก็หลงรักอย่างมหัศจรรย์ คนเย็นชาอย่างเขาถึงจะเป็นหมอแต่ก็ไม่ได้รักเด็กอะไรขนาดนั้น
หมอรามเดินเข้ามาภายในห้องพักคนไข้กลับพบชายคนหนึ่งที่นั่งอยู่ภายในห้องพักคนไข้ คิ้วเข้มขมวดกันเป็นปม เขาพยายามใจเย็นไม่โผงผางหรือออกตัวแต่อย่างใด ใบหน้าหล่อยังคงนิ่งภายใต้ผ้าแมสที่ปกปิดอยู่
“มาดูอาการคนไข้เหรอครับ” เมื่อเห็นว่าหมอเงียบและไม่ยอมตอบคำถามของเขา ซีจึงเอ่ยทักอีกรอบ
“ครับ” หมอหนุ่มเดินเข้าไปใกล้เตียงคนป่วยที่มีเด็กน้อยนอนอยู่ แววตาดีใจ ตื้นตันใจ แสดงออกมาผ่านสายตาคมคู่นี้ทั้งที่เขายังไม่ได้รับผลพิสูจน์ที่ชัดเจนด้วยซ้ำแต่ไม่รู้ทำไมใจของเขาถึงได้เชื่อสนิทใจว่าเด็กคนนี้คือลูกชายของตัวเอง
“หลานชายผมเป็นไงบ้างครับ”
“ดีขึ้นแต่ต้องรอดูอาการต่อไป” น้ำเสียงเรียบเฉยแจ้งกับคุณลุงของเด็กน้อย คำว่าหลานชา
