สรุปแล้วยิปโซต้องจำใจให้หมอรามอาบน้ำกับริชที่บ้านพร้อมกับพาริชเข้านอนก่อนแล้วค่อยกลับแต่ไป ๆ มา ๆ เขากลับเผลอหลับไปบนเตียงของเธอแถมปลุกยังไงก็ไม่ยอมตื่น
“นายรามตื่นเดี๋ยวนี้เลยนะ” แรงเขย่าของยิปโซที่พยายามปลุกคนตัวโตที่นอนบนเตียงกับถูกเขากระชากแขนเบา ๆ ให้ล้มลงไปที่แผ่นอกแกร่ง ริมฝีปากหนาประกบที่ปากอมชมพูของเธอ ดวงตากลมโตเบิกตากว้างด้วยความตกใจ กำปั้นบางทุบหน้าอกเขาหลายครั้งแต่เขาก็ไม่ยอมปล่อยจูบเสียที
“ไอ้บ้า นายทำแบบนี้กับฉันได้ไง”
“เบา ๆ หน่อย เดี๋ยวลูกตื่น”
“ออกไปจากบ้านฉันเลยนะ”
“คิดถึง” น้ำเสียงเศร้าบอกกับยิปโซ แววตาคิดถึง โหยหา ส่งผ่านมาให้ยิปโซจนเธอสัมผัสได้ ก่อนจะสะบัดหน้าหนีเพราะไม่อยากรู้สึกไปมากกว่านี้
“ลุกขึ้นแล้วกลับบ้านนายไปได้แล้ว”
“ไม่”
“ทำไมนายดื้อแบบนี้” ทั้งสองกระซิบคุยกันเสียงเบา เพื่อไม่ให้ลูกชายตื่นกลางดึกไม่ให้เห็นว่าพ่อแม่กำลังเถียงกันอยู่
“โซก็ดื้อเหมือน
