“วิ่งเร็วลูก” ฌาริยาบอกกับลูกสาว ฌาริยาไม่รอให้พวกมันมาถึงตัว เธอพาลูกวิ่งหนีอย่างสุดชีวิต
“มันหนีไปอีกแล้ว รีบตามไปเร็ว” พวกมันก็รีบวิ่งตามสองแม่ลูกไป
“หยุด ถ้าไม่หยุด กูยิง” พวกมันวิ่งตามพร้อมกับพูดข่มขู่
ในขณะที่สองแม่ลูกก็วิ่งอย่างเอาเป็นเอาตายไม่สนคำขู่ของพวกมัน
“ได้! ไม่หยุดใช่มั้ย?”
ปัง!
เสียงปืนดังขึ้นหนึ่งนัด ฌาริยาตกใจเสียงปืนที่ดังเธอกับเด็กน้อยหยุดวิ่งทันที
“โอ๊ย!” ฌาริยาพึ่งรู้ตัวว่าตัวเองถูกยิงตรงหัวไหล่เมื่อความเจ็บมาเยือน
“แม่ เลือด” เด็กน้อยร้องเรียกแม่ออกมาเสียงดัง
“แม่ไม่เป็นไรลูก” เธอรู้สึกเจ็บแต่ยังทนไหว กระสุนน่าจะแค่ถากๆ แต่เลือดก็ไหลพอสมควร
“เธอหนีไปไหนไม่พ้นหรอก” ชายคนหนึ่งพูดพร้อมกับหัวเราะเสียงดัง
“แม่ ฮึก ๆ น้องเฌอกลัว” เด็กน้อยกอดผู้เป็นมารดาพร้อมกับร้องไห้ออกมา
“ไม่เป็นไรลูก..ไม่เป็นไร แม่จะไม่ยอมให้ใครมาทำอะไรลูกเด็ดขาด” ฌาริยากอดปลอบล
