“ไม่ได้ครับ ผมอยากนั่งเฝ้าดูว่าคุณแพรกินจนหมด เดี๋ยวแอบโกง”
“ไม่โกงหรอกค่ะ” เธอพูดยิ้มๆ
“เวลาคุณแพรยิ้ม น่ารักมากๆ เลยนะครับ ยิ้มบ่อยๆ นะครับ”
“เอ่อ... ค่ะ” เธอรับคำก่อนจะถอนใจเบาๆ หันไปแอบเช็ดน้ำตา
“คุณแพรเป็นอะไรครับ ผมพูดอะไรผิดหรือเปล่า”
“เปล่าค่ะ คือว่าแพรแค่คิดถึงแม่น่ะค่ะ” ถึงแม้มารดาจะป่วยและหลายครั้งที่หงุดหงิดใส่เธอ แต่มารดาก็เป็นญาติเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่ในชีวิตของเธอ
“อย่าคิดมากไปเลยนะครับ คนเราเกิดแก่เจ็บตายเป็นเรื่องธรรมดาของโลก คุณแพรยังมีผมอยู่นะครับ ดาวเหนือก็เหมือนกัน แกรักคุณมาก ผมพร้อมที่จะช่วยเหลือคุณทุกอย่าง” องศาวางมือที่ไหล่บอบบางของเธอเบาๆ ไหล่น้อยสะท้านจนเขาอดไม่ได้ที่จะดึงเธอมากอดแนบอก
แพรวาแนบใบหน้ากับอกกว้างขององศาแล้วร้องไห้เบาๆ เธอรู้สึกอบอุ่นมั่นคงปลอดภัยอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน เธอร้องไห้จนพอใจก็ผละออกห่างปาดน้ำตาทิ้ง แต่องศาดึงไปหา เขาค่อยๆ เช็ดน้ำ
