หลังจากพิธีหมั้นผ่านพ้นไป ก็เป็นงานเลี้ยงสังสรรค์ พูดคุยสัพเพเหระ ไต่ถามสารทุกข์สุขดิบกันภายในครอบครัว ทุกสิ่งอย่างดำเนินไปด้วยความอบอุ่น ปลื้มปิติไปกับความรักของไฟกับตังเม ปริ่มเปรมไปกับสุขภาพของบรรดาคุณทวด แม้ร่างกายจะโรยราไปตามวัย แต่ก็ยังคงแข็งแรง มีความสุขที่ได้เห็นลูกหลานเหลนเติบโตจากรุ่นสู่รุ่น และงานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกลา
“ถึงจะแค่หมั้นกัน ยังไม่ได้แต่งงาน แต่ตังเมคือหลานสะใภ้ ลูกสะใภ้ของบ้านหลังนี้ เป็นครอบครัวเดียวกัน เป็นคนของตระกูล ทุกคนพร้อมปกป้องตังเม ตังเมจำไว้นะลูก” ไฟกับตังเมนั่งอยู่บนพื้นพรมต่อหน้าภูกับเอริน และภีมกับยี่หวา ส่วนดิษย์กับรสสุคนธ์ พยาบาลส่วนตัวพาไปพักผ่อน
“ค่ะคุณปู่ ชีวิตหนูมาถึงจุดนี้ได้ก็เพราะทุกคน คุณปู่กับคุณย่ายื่นมือมาประคองหนูกับพ่อให้มีชีวิตที่ดีขึ้น มีที่อยู่ ที่กิน ไม่ต้องระหกระเหินเร่ร่อน คุณพ่อกับคุณแม่ก็ให้โอกาสหนูได้เรียนที่ดีๆ จนได้เป็นหมออ
