“พี่เมจังจะต่อให้เสร็จเลยเหรอ” เรียวใช้สองแขนตั้งศอกกับโต๊ะตัวใหญ่ที่ตังเมใช่ต่อจิ๊กซอว์ มือเล็กประคองกรอบหน้า สายตามองตามตัวต่อจิ๊กซอว์ที่ผู้เป็นพี่วางลงอย่างแม่นยำ ภาพของเด็กชายเพลิงกัลป์วัยสิบสามปีกับตังเมในวัยสิบเจ็ดปี บัดนี้เป็นรูปเป็นร่าง ใบหน้าของทั้งสองต่อเสร็จสมบูรณ์เหลือเพียงส่วนระหว่างคนสองคนเท่านั้น
“ว่าจะให้เสร็จเลยค่ะ อีกนิดเดียวเอง”
“พี่เมจังต่อเก่งจัง รูปตั้งเบ้อเร่อต่อจะเสร็จละ”
“ใช้เวลาตั้งแปดปีแหนะกว่าจะเสร็จ แต่ก็ถือว่าเร็วกว่าที่ตั้งใจไว้” จากที่ตั้งใจเพื่อรอเวลาให้ไฟเรียบจบกลับมา แต่เมื่อเธอกับเขาได้อยู่ด้วยกันแล้ว ก็ไม่จำเป็นต้องรอเวลาอีก โดยรูปนี้ไฟตั้งใจจะนำไปติดที่บ้านเขาใหญ่ บ้านที่ทวดดิษย์กับทวดรสสุคนธ์พำนักอยู่ในเวลานี้ และในอนาคตที่นั่นจะเป็นเรือนหอของทั้งคู่
“พี่เมจังของเรียวเก่งสุดๆ ยอดงี้เลย” เรียวยกนิ้วโป้งชมเชยความเก่งของผู้เป็นพี่
“เมจังของพี่ต่างห
